بمب افکن اتمی مافوق صوت XB-70

داستان والکایری از سال ۱۹۵۵ شروع میشود زمانی که نیروی هوایی آمریکا با ارائه طرح WS-110 خواهان بمب افکنی با سرعت پیمایش 0.9 ماخ و توانایی حمل ۲۳ تن جنگ افزار و دارای شعاع عملیاتی۷۴۰۰ کیلومتر برای جایگزینی B-52 اسراتوفورترس شد در بین کمپانی های هوافضایی آمریکایی ۶ پیمانکار انتخاب شد که در بین این ۶ پیمانکار ۲ کمپانی بویینگ و نورث آمریکن در نهایت انتخاب شدند

بنابراین دستور بازنگری داد و این بار در سال ۱۹۵۸ نورث آمریکن طرح بال دلتا شکل که به راحتی به سرعت های بالا میرسید و دارای مقاومت خوبی در مقابل دمای بالا بود ارائه داد از طرفی دیگر بویینگ هم طرح خود را ارائه داد تفات طرح بویینگ با نورث آمریکن این بود که طرح نورث آمریکن دارای ۶ موتور داکت نیم دایره ای در انتهای هواپیما بود ولی طرح بویینگ موتور را در غلاف حمل میکرد چیزی مشابه B-58 هاستلر
در نهایت طرح نورث آمریکن انتخاب شد مسئله جالبی که در حین طرحی نورث آمریکن اتفاق افتاد این بود که در حین طرحی مهندسان متوجه شدند که با بهسازی موتور برای سرعت های فراصوتی در سرعت بالا صوت به ازای دو برابر سوخت مصرفی بیشتر سرعت ۴ برابر افزایش میابد که این از لحاظ اقتصادی برای سوخت مناسب است و در تست های تونل باد در سال ۱۹۵۷ مشخص شد میتوان به سرعت ۳ ماخ هم رسید .
و در نهایت در بین ۲۰۰۰۰ اسم والکایری برایش انتخاب شد ولی در ادامه مشکلات فراوانی در مقابل والکایری سبز شد در سال ۱۹۵۸ طرح ساخت ۱۸ ماه یعنی تا سال ۱۹۶۰ عقب افتاد و در ادامه سوخت خاصی که در نظر گرفته شده بود که سوخت فشرده یا همان ZIP FUEL نام داشت که باعث بهبود برد تا ۱۰ تا ۱۵ درصد میشد به علت اینکه بعد از سوختن به صورت مایع و جامد در می آمد مناسب نبود بنابراین این سوخت کنار گذاشته شد و مشکل بعدی لغو طرح جنگنده شکاری رهگیر XF-108 راپیر بود
(راپیر یک شکاری رهگیر طراحی شده توسط نورث آمریکن بود که قرار بود سرعتش به ۳ ماخ برسد و دارای رادار AN/ASG-18 و موشکه های AIM-47 فالکن میشد یعنی سیستم کنترل آتشی مشابه YF-12 )

با لغو برنامه XF-108 (حرف X اول به معنای آزمایش است) که یک سری سیستم ها همانند موتور مشابه با والکایری داشت با لغو این برنامه هزینه والکایری بالا رفت و ضربه سنگینی به آن وارد شد و در دهه ۱۹۵۰ سلاح موثر ضد بمب افکن ها  استراتژیک توپ ها و جنگنده ها بودند که آن هم خیلی کارآمد نبودند و در آن زمان پدافند موشکی موثری وجود نداشت ولی در سال ۱۹۵۹ ورق برگشت با ورود پدافند S-75 DVINA که در سیستم ناتو بنام SA-2 GUIDELINE شناخته میشود شرایط تغییر کرد این پدافند در یکم ماه مه ۱۹۶۰ توانست یک فروند هواپیمای شناسایی بلند پرواز U2 به خلبانی سرهنگ گری پاورز را سرنگون کند و به غرب ثابت کند که دیگر بمب افکن های استراتژیک کاملا هم در آسمان شوروی در امان نخواهند بود با این اتفاق نظر سیاستمداران و ژنرال های آمریکایی به سمت بمب افکن هایی که در ارتفاع پایین نفوذ کنند تغییر کرد دلیلش این بود که با توجه به اینکه زمین گرد است و سطح زمین قوس دارد بنابراین رادار های زمین پایه ارتفاع پست را تا برد ۴۰ کیلومتری بیشتر نمیتوانند پوشش دهند به علاوه در صورت وجود کوه و ناهمواری ها نقاط کور راداری به وجود میآید که برای خفای بمبر های ارتفاع پایین مناسب بود
درست است که والکاری قابلیت رسیدن به سرعت ۳ ماخ را داشت ولی این تنها در ارتفاع بالا که اصطحکاک هوا کاهش میابد ممکن بود ولی در ارتفاع پایین سرعتش کمی کمتر از ۱ ماخ میشد که میشد کمی بیشتر از سرعت B52 که با توجه به اینکه هزینه عملیاتب بسیار بالاتری نسبت به استراتوفورترس و همچنین دارای برد و میزان حمل سلاح کمتری بود این مسئله به یک مشکل تبدیل شد و در نهایت پرزیدنت آیزنهاور که خود نظامی کارکشته بود خواهان لغو طرح والکاری شد چون معتقد بود دوران بمب افکنها به پایان رسیده و دوره زمانه موشک های بالستیک است در این باره هم گفت :وقتی در عصر موشک درباره هواپیما صحبت میکنیم همانند این است که در دوره تفنگ درباره تیر و کمان صحبت کنیم (البته واقعا تمام حرفش در مورد بمب افکنها درست نبود)!