جستجوگر اخبار مطالب و تسلیحات نظامی جمع آوری مطالب نظامی و تسلیحات
در سال ۱۹۴۶ طرح های موتور ساخته شرکت AEROJET توسط کمپانی نورث امریکن دنبال میشد ولی در بهار سال ۱۹۴۶ با دستیابی به دیتا و اطلاعات بدست آمده از آلمان نازی تصمیم بر این شد تا شرکت نورث امریکن طرح های خود را رها کند و کار را بر روی طرح جدیدی بر اساس موتور راکت V2 شروع کند و در سال ۱۹۴۶ دو موتور راکتی مدل ۳۹ که متعلق به راکت V2 بود XLR-49 نام گرفت و به کمپانی نورث امریکن برای انجام تست منتقل شد
در همین دوران گزارش هایی در اواخر جنگ رسید که آلمان نسخه جدیدی از موتور راکتی مدل ۳۹ توسعه داده که جایگزین نسخه اصلی که دارای ۱۸ انژکتور و یک اتاقک احتراق بود شد این نسخه جدید هم سبکتر بود و هم کارایی بالاتری داشت هرچند آلمانی ها هرگز موفق به تکمیل این نسخه نشدند و تیم طراحی آلمانی حالا توسط آمریکایی ها بعد از جنگ به آمریکا منتقل شده بودند و بسیاری از آنها برای ارتش آمریکا تحت مدیریت و سرپرستی ورنر فون براون کار میکردند در سپتامبر سال ۱۹۴۷ طرح های اولیه موتور قرار بود به قدرت ۵۶۰۰۰ پوند برسد که همان قدرت موتور راکتی مدل۳۹ بود ولی موتور جدید قرار بود ۱۵ درصد سبکتر باشد و کار موتور تا ژوئن سال ۱۹۴۷ اتمام یافت و در همین زمان کمپانی نورث امریکن برای زمین های زیادی در غرب سن فرناندو در شمال لس آنجلس اجاره کرد تا تست های موتور را انجام دهد و در همین مناطق یک مرکز تست راکتی تاسیس شد و میلغ یک میلیون دلار بودجه بدان اختصاص یافت که ۱.۵ میلیون دلار دیگر هم دریافت کرد .
از دیگر اطلاعاتی که از آلمان ها به کمپانی نورث امریکن رسیده بود استفاده از موتور رمجت برای کروز در سرعت های مافوق صوت بالا بود که این موتور ها کروز طولانی در سرعت های مافوق صوت را ممکن کرده بودند
فتز اول پروژه قرار بود موشک از موتور راکتی boost glide استفاده کند و در فاز دوم قرار بود موتور رمجت مورد بررسی قرار گیرد و در فاز سوم هم در نظر گرفته شد تا بوستر هایی استفاده شود تا موشک به سرعت خاصی برسد تا امکان استفاده از موتور رمجت فراهم شود
طی مطالعات آیرودینامیک که شرکت نورث امریکن داشت متوجه شد که طرح موشک A-4B با بالهای پس گرا در سرعت های ترنسونیک ناپایدار است .بنابراین موشک دوباره طراحی شد و بالهای دلتا و کانارد برای آن در نظر گرفته شد و موشک دارای سیستم ناوبری اینرسی پیشرفته بود که این موشک برای ناوبری مجهز به ژیروسکوپ ها و شتاب سنج های جدید بود که شتاب سنج های بکار رفته در ناواهو بر خلاف V2 علاوه بر سرعت پارامتر های دیگر را هم اندازه گیری میکردند .
طرح جدید
در سپتامبر سال ۱۹۴۷ تفنگدارای هوایی از ارتش جدا شد و بدین شکل نیروی هوایی تشکیل شد و با این وضعیت در حالی که ارتش خواهان این بود که برد موشک تا ۱۶۰۰ کیلومتر برسد ولی نیروی هوایی خواهان برد بیشتر از این مقدار شد در ادامه شرکت نورث امریکن طرح های موتور راکتی را رها کرد و بدنبال طرح های موتور رمجت رفت حتی با مصرف سوخت کمتری که موتور رمجت داشت نیاز بود تا موشک ۳۳ درصد بزرگتر شود تا به برد درخواسکی برسد و این مسئله این نیاز را لدجود آورد تا از بوستر های قدرتمند تری برای لانچ موشک استفاده شود (بوستر ها برای این استفاده میشدند تا موشک به سرعت خاصی برسد تا شرایط برای استفاده از موتور رمجت مهیا شود ) و در اینجا نیاز به بوستری با قدرت فراهم کردن ۷۵۰۰۰ پوند رانش نیاز بود .
ناواهو قرار بود مجهز به سیستم ناوبری اینرسی باشد که این سیستم دارای ۷۵۰ متر خطا بود و با افزایش برد خطا باز هم افزایش میافت لذا نیاز به سیستم ناوبری جدید بود و سیستم ناوبری N2 توسعه یافت که همان مکانیسم سیستم ناوبری N1 بود ولی سیستم ناوبری ستاره ای هم بدان اضافه شد که در این نوع ناوبری موشک مجهز به یک دوربین است که ستارگان را رصد میکند و با توجه به نسبت و جهت ستارگان با یکدیگر موشک را ناوبری و هدایت میکند
در نهایت نیروی هوایی نام XSSMA-2 را برای موشک انتخاب کرد و قرار شد طی ۳ فاز توسعه یابد
در فاز اول قرار بود از همان تکنولوژی موجود برای طراحی موتور بکار رود که این فاز بیشتر آزمایشی بود
فاز دوم : در این فاز قرار بود تا برد موشک تا ۴۸۰۰ کیلومتر افزایش یابد
فاز سوم:در فاز سوم در نظر گرفته شده بود تا برد موشک به ۸۰۰۰ کیلومتر و کلاهک آن به وزن ۴.۵ تن برسد و در ژوئه ۱۹۵۰ در خواست نیروی هوایی اعلام شد و برنامه این گونه چیده شد که موشک کروز دارای برد ۸۹۰۰ کیلومتر و کلاهک اتمی باشد
در ادامه طرح نسخه ای تحت عنوان WS-104 که بعد ها X-10 نام گرفت توسعه یافت این طرح یک موشک کروز با دو موتور توربوجت J-40 بود که میتوانست به سرعت ۲ ماخ و برد ۸۰۰ کیلومتر برسد این نسخه ناواهو ۲ یا G26 نام گرفت
در نظر گرفته شده بود که در ادامه ناواهو ۲ مجهز به موتور راکتی سوخت مایع شود و مجهز به کلاهک اتمی شود و در ارتفاع ۱۵ کیلومتری سرعتش به ۳ ماخ برسد بین سالهای ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۷ حدود ۱۰ تست
