جستجوگر اخبار مطالب و تسلیحات نظامی جمع آوری مطالب نظامی و تسلیحات
جزئیات پیشرفت و تاریخ عملیات Grumman A-6 Intruder
گرومن A-6 Intruder نقش جنگنده تهاجمی را برای نیروی دریایی ایالات متحده داشت.از طریق جنگ ویتنام وارد نبرد شد و آخرین نبرد ثبت شده او قبل از جنگ بوسنی بود.
جنگنده Grumman A-6 “Intruder” دارای یک پلتفرم تهاجمی اختصاصی بود که برای نیاز به نیروی دریایی ایالات متحده (USN) برای یک هواپیمای جنگنده که قادر باشد محموله های سنگین را به راحتی بکند و بتواند به آسانی به اهداف تعیین شده حمله بکند.
از این لحاظ، USN برای این پلت فرم از طریق چند فراخوان درخواست خود را در سال 1955 اعلام کرد و لیست خواسته های خود را تا سال 1957 نهایی نمود و در ژانویه 1958 مدل گرومن G-128 “برای توسعه بیشتر تحت نام USN” A2F-1 “(با استفاده از کنوانسیون علامت گذاری قبل از 1962 USN) انتخاب شد.
قبل این هم گرومن برای USN جنگنده F4F wild cat را ساخته بود.(( البته بعد خیلی از هواپیما های مورد نیاز USN را گرومن ساخت و میتوان گفت زمان جنگ سرد یه گرومن بود و یه US Navy ))
اولین پیش نمونه در 19 آوریل 1960 به پرواز در آمد.نمونه اولیه YA2F-1 تا حد زیادی شبیه نمونه نهایی A-6 Invader بود.این جنگنده توسط دو موتور توربوجت در دو طرف بدنه که در پایین قرار گرفته بودند بهره میبرد. و از طریق ورودیهای نیمه دایره ای که در امتداد طرفهای بدنه جلو تا موتور امتداد داشت بهره میبرد.
این جنگنده دارای سه ارابه فرود بود ،که دو ارابه فرود کناری دارای یک چرخ و ارابه فرود دماغه دارای دو چرخ بود.سیستم CRT به کار رفته در جنگنده شرایط آب و هوایی منطقه را به خلبان گزارش میداد.
یک لوله ثابت سوختگیری در قسمت دماغه جنگنده در سمت راست وجود داشت که عمل سوختگیری در آسمان توسط این لوله انجام میشد.
دم جنگنده دارای یک سکان عمودی و دو سکان افقی متحرک بود.جنگنده A2F-1 یا همان A-6 بالهایش در یک رویکرد تخصصی طوری طراحی شده بود که جنگنده را قادر به حمل بارهای شدید باشد.در حالی که حفظ قدرت و قابلیت های لازم برای پرواز در ارتفاع خیلی پایین یا خیلی بالا را داشته باشد.
جنگنده A-6 دارای 7 پایلون حمل سلاح است. که 3 پایلون زیر هر بال و 1 پایلون زیر شکم که توان حمله بیش از 8100 ک گ بار را دارد.(( البته با نصب 4 مخزن سوخت خارجی بر روی بالها،ظرفیت بالها پر میشد .))
جنگنده A-6 میتواند انواع موشک های هوا به هوا، موشک های هوا به سطح، موشک های ضد رادار، بسیاری از بمب های سقوط آزاد و خوشه را حمل بکند. همچنین A-6 توان حمل تسلیحات هسته ای را دارد.این جنگنده می تواند مخازن سوخت خارجی را در هر یک از پایلون های خود حمل بکند.
گرومن هشت هواپیما را برای مراحل آزمایش اولیه تکمیل کرد. در اول فوریه سال 1963،اسکادران VA-42 اولین اسکادرانی بود که A-6 را به خدمت گرفت. جنگنده A-6 اینتردوار برای فرود بر ناو و هدایت آن بر عرشه تقویت شده است.
دم جنگنده مجهز به میله هوک برای فرود بر روی ناو است . برای اشغال فضای کمتر بر روی ،بالهای جنگنده از وسط تا میشود.
اینتردوار در ویتنام
حدود هشتاد و چهار A-6 در جنگ ویتنام از بین رفت ،با این وجود، A-6 تنها یکی از نمادهای نظامی آمریکا در جنگ ویتنام بود. نماد های دیگر آمریکا جنگنده فانتوم و بالگرد یواچ-1 هیویی بود.
در طول جنگ، A-6A برای اصلاح به یک پلت فرم ضد رادار برای سرکوب سیستم های دفاع هوایی شمال ویتنام انتخاب شد.جنگنده های A-6 A با جایگزینی تجهیزات حمله زمینی سنتی (رادار AN / APQ-103) با سیستم ضد رادار (AN / APQ-92) برای استفاده از AGM-78 استاندارد ARM و AGM- 45 بر ضد رادار های ویتنام شمالی عمل کردند. ناوبری نیز با رادار سری سری AN / APN-153 انجام میشد.و این مزاحمان رادار “A-6B” نامگذاری شدند که در سال 1968 تولیدشان آغاز شد.
در سال 1970، دوازده فروند A-6A برای نقش حمله شبانه ارتقا یافتند‌و با غلاف TRIM مجهز شدند.(چند سنسور ردیابی مسیریابی ) که باعث افزایش عملکرد شبانه هواپیما در نور کم یا نور ضعیف می شود.
باز هم سیستم های تهاجمی و رادار های ناوبری برای نقش جایگزین شدند. در حالی که هیچ مدل قطعی D Intruder ساخته نشد و به غلاف KA-6D به عنوان جانشین KAW-3B “Skywarriors”در نقش سوختگیری هوایی جایگزین شد ، در سال 1970 مدل A-6E وارد خدمت شد که مجموعه ی حمله جدید و سیستم ناوبری را کامل کرد.
در نهایت 445 از نسخه E به وجود آمد که از 240 آن از مدل های A-، B-، C به نسخه E ارتقا یافتند. مدل EA-6A یک نوع هواپیمای جنگ الکترونیک بود که 28 فروند از آن وارد خدمت شد. این نوع اولین بار در 26 آوریل 1963 پرواز کرد و در نهایت از 15 فروند آن در کمپانی ساخته شد و 11 فروند A-6A ارتقاپیافته شد.
تفنگداران دریایی از این جنگنده به ویژه در ویتنام استفاده کردند که جایگزین جنگنده قدیمی قدیمی Douglas F3D “Skyknights” شدند.
تجهیزاتاین نسخه شامل رادار ANR / APQ-129 کنترل آتش (FCR) و سیستم ناوبری SER / ANN / APN-153 و EA-6A که تا اواخر دهه 1970 بدون ارتقا در خدمت بودند. یک نسخه EWA اختصاصی Intruder خانواده به EA-6B “Prowler” تبدیل شد که طول بدنه اش طولانی تر شد برای اینکه دو خلبان پشت یکدیگر بنشینند. سیستم های رادار پیشرفته‌ناوبری و پردازش این نوع در USN جایگزین قویتری از EF-111 در USAF بود.
غلاف نصب شده در دم که حاوی آنتن های ضروری تدارکات Prowler 170 واحد برای خدمات با USN و USMC در سال 1971 با تولید در سال 1991 معرفی شده است.
جنگنده جنگ الکترونیک Prowler با EA-18G “Growler” جایگزین شده است. این هواپیما تخصصی بر اساس تجارب آمریکا برای 1980، توجه آمریکایی از جنوب شرقی آسیا متوقف شده است و بیشتر درگیر شدن در امور خاورمیانه است. در سال 1983، A-6 برای حمایت از یک معاهده بین المللی حفظ صلح تحت پرچم سازمان ملل متحد به لبنان فرستاده شد.در این مبارزات یک بار دیگر هنگامی که در برابر خشونت علیه اهداف در لیبی وارد معرکه شد.
در سال 1991، Intruders گروهی از نیروهای ائتلاف تحت رهبری حامل ائتلاف در خلیج فارس را تشکیل دادند.در عملیات طوفان صحرا که در آن قابلیت های هدایت دقیق به شدت مورد استفاده قرار گرفته بود. و پراولر بسیار مورد توجه واقع شد. پس از جنگ، مهاجمان با نیروهای ائتلاف در حفظ “مناطق پرواز ممنوع” اعمال شده بر سازمان ملل متحد در شمال و جنوب عراق خدمت می کردند. نبردبعدی آن در عملیات “بازگرداندن امید” (1992-1993) در سومالی به طول انجامید، در حالی که پروازهای نهایی در شرق اروپا در برابر اهداف دشمن در بوسنی در سال 1994 بود.
تا اواسط دهه 1990، با پیشرفت های زمان و تکنولوژی در نهایت به تصمیم گیری برای بازنشستگی ناوگان A-6 رسید. قرار بود McDonnell Douglas A-12 “Avenger II جایگزین A-6 باشد اما این پروژه به جایی نرسید .
بنابراین USN مجبور شد نقش اینتردوار را به Grumman F-14 Tomca بسپرد. جنگنده A-6 به طور رسمی بازنشسته شد تا به راحتی ساده تر کردن و استاندارد سازی انواع هواپیماها که در حامل های آمریکایی که کار می کنند، باشد. پس از آن F-14 و پس بازنشسته شدن آن F / A-18 “Hornet” جایگزین آن شد که، به نوبه خود، باعث شده است که یک پلت فرم دو جانبه وارد خدمت شود.به عنوان “سوپر هورنت”.
جنگندهA-6 Intruder هرگز خارج از آمریکا خدمت نکرد.مجموع تولیدات شامل 693 هواپیما از انواع مختلف ذکر شده بوده است.
A-7 Corsair II
جنگنده A-7 Corsair II در پاسخ به نیاز نیروی دریایی برای یک جنگنده تهاجمی با بارگیری سلاح های سنگین و توان حمل مهمات بیشتر از Douglas A-4 Skyhawk ساخته شد.
طراحی جنگنده A-7 بر پایه جنگنده موفقیت Vought F-8 Crusader کلید خورد. تفاوت واضح بین F-8 و A-7 اندازه جنگنده است که،A-7 به طور قابل توجهی کوتاه تر از F-8 است. پیکر بندی A-7 مانند F-8، با یک بال در قسمت یالای بدنه، یک سکان عمودی در دم، ورودی هوا در زیر شکم و ارابه فرود کوتاه است.
جنگنده A-7 از موتور توربوفن Pratt & Whitney TF30 استفاده میکرد.این همان موتوری است که، در F-111 و F-14 بکار رفته است. در A-7D، از موتور قدرتمندتر Allison TF41-A-1 توربوفن استفاده شده است.که یک نسخه آمریکایی از موتور Rolls-Royce Spey بریتانیا است.
جنگنده Corsair II در اوایل خدمت در نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ ویتنام استفاده شد. بعد ها این هواپیما بعدتوسط گارد ملی ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت. اولین پرواز YA-7A در سپتامبر سال 1965 انجام شد. و در اواخر سال 1966 وارد سپاه تفنگداران دریایی شد.(( US MC ))
اولین A-7 در فوریه سال 1967 عملیاتی شد. و در دسامبر همان سال عملیات جنگی علیه ویتنام را آغاز کرد.
تولید و راه اندازی A-7
اولین YA-7F Corsair II به شماره 70-1039 در پایگاه نیروی هوایی هیل پرواز کرد. در مجموع، 1569 فروند A-7 ساخته شد، که 459 فروند آن برای استفاده در کشور های خارجی ساخته شد.
در سال 1973، A-7D ها به گارد هوایی ایالات متحده ((ANG)) تحویل داده شد و تا سال 1987 این هواپیماها توسط اسکادران های ANG در 10 ایالت آمریکا پرواز می کردند. A-7D به تعداد قابل توجهی مورد استفاده گارد ملی هوایی ایالات متحده قرار گرفت.
گارد ملی در دهه 1970 شروع به ارتقا A-7D کرد در مجموع 535 فروند A-7E ساخته شد.آخرین Corsair II در سال 1983 تحویل داده شد. در اواسط دهه 1980، 22 اسکادران تهاجمی نیروی دریایی از A-7E استفاده می کردند.
A-7 Corsair II مشخصات عمومی
خدمه: 1
طول: 46 فوت 1.5 در
بال عقب: 38 فوت 9 در
ارتفاع: 16 فوت 0.75 در
منطقه بال: 375 فوت مربع
Airfoil: NACA 65A007 ریشه و نوک
وزن خالی: 19،490 پوند
حداکثر. حداکثر سرعت: 600 گره
شعاع مبارزه: 621 نانومتری
سقف سرویس: 42000 فوت
ایالات متحده نیروی دریایی A-7 Corsairs های خود را در اواسط دهه 1980 با ورود McDonnell Douglas F / A-18 Hornet (( این F/A-18 نامرد تا حالا سه جنگنده را بازنشست کرده. A-7 و A-6 و F-14))بازنشسته کرد.آخرین ماموریت A-7 ها در نیروی دریایی آمریکا در سال 1991 پس از بازگشت از عملیات طوفان صحرا، توسط اسکادران (VA-46 و VA-72) استفاده شد و آخرین Corsair II در این اسکادران ها بازنشست شد. بعضی از این جنگنده ها به یونان، تایلند و پرتغال فروخته شدند.
با این حال تا پایان سال 1998، به استثنای تعداد اندکی از A-7 ها بقیه مورد استفاده نمایشگاه های هوایی قرار گرفتند.از تمامی A-7 های زیر فقط تعداد لیست زیر باقی مانده که به نمایش در می آیند:
A-7A:5 فروند
A-7B:1 فروند
A-7C:7 فروند
A-7D:24 فروند
A -7E:15 فروند
گردآوری و ترجمه : یزدان کبیری نژاد
