جستجوگر اخبار مطالب و تسلیحات نظامی جمع آوری مطالب نظامی و تسلیحات
در جنگ ویتنام تصمیم فرماندهان آمریکایی بر این بود توسط بمباران های سنگین و کوبنده به اصطلاح نفس ویتنامی ها را ببرند و با این روش آنها را وادار بکنند تا تسلیم بشوند، بنابراین تصمیم بر آن شد تا در شب کریسمس 1972، بمب افکن های B-52 حمله ای گسترده علیه هانوی، پایتخت ویتنام شمالی انجام بدهند. در این عملیات تعداد فراوانی بمب افکن B-52G و B-52D وجود داشت. فرماندهان آمریکایی این عملیات سنگین و خشن را “Linebacker II” نامگذاری کردند. این بمباران از جنبه نظامی ضربه سختی به دولت ویتنام شمالی وارد می کرد، اما هدف اصلی از بمباران این بود که ویتنام شمالی را مجبور بکند تا در مذاکرات صلح پاریس شرکت بکند. رییس جمهور نیکسون اولتیماتومی را صادر کرده بود که از طریق هنری کیسینجر وزیر امور خارجه ایالات متحده به دولت ویتنام شمالی رسیده بود. در این اولتیماتوم آمده بود اگر دولت ویتنام شمالی تا 72 ساعت آینده اعلام حضور در مذاکرات صلح پاریس نکنند باید منتظر عواقب سخت و خشنی باشد.
طبق انتظارات دولت و ارتش آمریکا، دولت ویتنام شمالی این هشدار را نادیده گرفت، بنابراین عواقب سنگین آن هم در راه بود یعنی؛ بمب افکن های B-52 که پایگاه هوایی Royal Guam و Utapao در تایلند حضور داشتند و برای حمله آماده بودند. کریسمس در حال نزدیک شدن بود، بمب افکن ها همگی در مسلح شده بودند و فقط منتظر دستور حمله بودند. در آخرین لحظات قبل از کریسمس، کنگره آمریکا پیامی را به دولت ویتنام شمالی ارسال کرد. در این پیام ذکر شده بود اگر دولت ویتنام شمالی تا قبل از کریسمس اعلام حضور در مذاکرات صلح نکند باید ضربه بسیار سنگینی را متحمل شود. برای این بمباران اسکادران های 43، 72 و 307 نیروی هوایی ایالات متحده آماده شده بودند. و فقط منتظر دستور حمله از کنگره بودند.
بمب افکن B-52 یک سلاح وحشتناک در نقش متعارف است. و میتواند جهنم وحشتناکی را برای نیروی زمینی دشمن درست بکند، این کاری است که در آن استاد است، در جنگ های مختلف جهنم های زیادی را برای ویت کنگ ها، سربازان صدام، نیرو های القاعده و… درست کرده است. این بمب افکن عظیم الجثه میتواند با روش بمباران فرشی مساحت زیادی را تحت پوشش قرار دهد و سربازان زیادی از دشمن را ازبین ببرد و یا با بمب های هدایت شونده ضربات سنگین و دقیقی را به ارتش دشمن تحمیل بکند. اما نکته قابل توجه اینجاست که B-52 با هرکدام از این روش ها میتواند تلفات زیادی از دشمن بگیرد و در هر صورت موفق است. هنگامی که مصاحبه سربازانی که از حملات B-52 جان سالم به در برده اند را میخوانیم، به مطالب جالبی برخوریم، اکثر آن سرباز ها میگویند ((قدرت این بمباران ها غیر قابل باور است و صدای انفجار ها به قدری است که احساس میکنی ناشنوا شده ای، زمين زیز پایت میلرزد و دود قرمز و نارنجی همه جا را میکند، طوری که احساس میکنی شیطان در آن جا حضور دارد.)) حملات B-52 به قدری قدرتمند است که در جنگ خلیج، بهترین سربازان عراق یعنی گارد ریاست جمهوری معروف به “نخبگان” صدام پس از بمباران توسط B-52 سلاح های خود را زمین گذاشتند و فرار کردند. این نوع بمباران ها، معروف به بمباران های استراتژیک هستند و از زمان جنگ جهانی دوم به بعد مرسوم شدند. به خصوص زمانی که ژنرال کورتیس لمی فرماندهی نیروی هوایی آمریکا را بر عهده گرفت. کورتیس لمی این روش را در هیروشیما و ناکازاکی به وفور انجام داد و او این روش را مرسوم کرده است.
خب برگردیم به شب کریسمس 1972، فرصت کمی تا کریسمس مانده بود و ویتنام شمالی هیچ پاسخی نداده بود. و بمب افکن ها و خدمه همگی آماده حمله بودند و همگی یقین داشتند که دولت ویتنام شمالی هیچ پاسخی به اولتیماتوم ایالات متحده نخواهد داد.
بمب افکن های B-52 به مانند بمب افکن های اصلی جنگ دوم جهانی B-17، B-24 و B-29 در دم خود دارای مسلسل بودند به منظور دفاع از خود در برابر جنگنده های مهاجم، و در B-52 چهار مسلسل کالیبر 50 به کار رفته بود و در صورتی که مورد حمله واقع می شد میتوانست از خود دفاع بکند. در آن سمت میدان نبرد، پدافند هوایی هانوی بسیار محکم و قوی بود و متشکل بود از رادار های قوی،موشک های زمین به هوا،توپ های ضد هوایی به همراه پشتیبانی میگ های شکاری و برای خدمه بمب افکن ها از همه ترسناک تر موشک های زمین به هوا بودند که بسیار قدرتمند بودند. یکی از دلایلی که باعث ترسشان میشد این بود که بمب افکن با آن جثه محال بود که بتواند از چنگ موشک های پدافندی چون سام6 و سام 2 بگریزد. ویتنامی ها بهترین کاربر موشک های پدافندی بودند، علاوه بر درس هایی که از روس ها آموخته بودند تجربه خودشان هم باعث شد تا تکنیک های خوبی را به کار ببرند.
آغاز عملیات
کریسمس فرا رسید و دولت مردان ویتنام شمالی هیچ واکنشی نشان نداده بودند، و این بار نوبت پاسخ سهمگین ارتش آمریکا بود، بدین ترتیب به دستور پنتاگون، بمب افکن ها به ترتیب از باند پایگاه Royal Guam بلند شدند و به دل آسمان رفتند.
وضعیت در آسمان آرام بود و بمب افکن ها با استرس در حال نزدیک شدن به هانوی بودند. توپچی یکی از B-52D به شماره 55083، “الماس لیل” نام داشت، و به تازگی از پایگاه هوایی سان برنادوینو کالیفرنیا به ویتنام فرستاده شده بود و فقط 18 سال سن داشت. او در پست خود، در دم بمب افکن نشسته بود. از جایی که او قرار داشت به راحتی 88 تیر بمب 500 پوندی را می شد دید،بمب هایی که قرار بود تا دقایقی دیگر بر سر تعداد زیادی مرد و تعداد بیشتری از زن و بچه های بی گناه ریخته شود. قبل از ماموریت به خدمه بمب افکن ها گفته شده بود اگر موشکی به سمت بمب افکن شان شلیک شد، رمز “Brown Three” را اعلام بکنند تا دیگر بمب افکن ها متوجه خطر بشوند و بتوانند از مهلکه بگریزند.
الماس لیل در حال رصد صفحه رادار توپ بمب افکن بود. همه چیز به آرامی پیش می رفت، اما ناگهان رادار در ساعت 8 یک چیزی را نشان داد و حرکتش طوری بود که انگار دارد به سمت آنها صعود می کند. و این چیزی نبود جز رهگیر ویتنام شمالی، Mig-21. اما برای ویتنامی ها مشکلی پیش آمده بود، آنها فکر میکردند در یک جای کار اشکالی وجود دارد. پیش خود میگفتن چگونه ممکن است که این تعداد بمب افکن B-52 برای بمباران هوایی بدون اسکورت بیایند، آن هم به منطقه ای که بیشترین حفاظت هوایی را دارد؟ اما این فکر ها نمیتوانست جلوی حمله جنگنده ها به سمت بمب افکن ها را بگیرد. هر B-52 هشت موتور دارد که گرمای فراوانی را تولید میکند و این فرصت فوق العاده ای برای خلبانان ویتنامی بود تا با استفاده از موشک های حرارتی بمب افکن ها را نابود بکنند.
توپچی جوان با بقیه خدمه بمب افکن تماس برقرار میکند و اعلام میکند یک فروند Mig-21 برای نابودی B-52 در حال صعود به سمت آن هاست. خدمه بمب افکن بسیار ترسیده بودند و تمام امیدشان به توپچی جوان بود، یا میگ آنها را با موشک ساقط میکند یا اینکه توپچی پیش دستی میکند و با کالیبر 50 به خدمت میگ می رسد. خلبان میگ با مانورهای زیبا نزدیک B-52 می شود و بالطبع B-52 هم کمی تغییر جهت میدهد. به توپچی 18 ساله گفته شده بود که میگ با موشک های حرارتی به آنها حمله خواهد کرد و برای اینکار کمی به آنها نزدیک می شود و این بهترین فرصت برای حمله پیش دستانه به میگ است. به طور حیرت انگیزی یا احمقانه ای میگ درست پشت سر B-52 میرود و سرعت و ارتفاع خود را دقیقا با سرعت و ارتفاع بمب افکن برابر میکند. در همین لحظات، توپچی جوان برای نجات خود و بمب افکن به سمت میگ شروع به شلیک میکند.
تو پچی در B-52 بر خلاف توپچی در B-17 یا B-24 دید کافی به بیرون ندارد و به مانند آنها نمیتواند محفظه خود را بچرخاند و همه جا را وارسی بکند و فقط باید بر اساس اطلاعات صفحه نمایشگر رادار شلیک بکند و احتمالا هرگز جنگنده ای را که به سمتش شلیک میکند را نمیبیند.
الماس لیل، یک ردیف گلوله را شلیک کرد اما هنوز میگ را میتوانست در رادار ببیند. این بار با مسلح کردن توپ و تنظیم دوباره 150 گلوله دیگر را به سمت میگ شلیک کرد. پس از شلیک دو ردیف گلوله میگ را هنوز میشد در رادار دید. توپچی جوان در حال مسلح کردن توپ بود و به این فکر میکرد که توی این چند ثانیه که او مشغول است بهترین زمان برای میگ است. اما میگ حمله نکرد و او دوباره شلیک کرد، چند ثانیه بعد میگ در رادار نبود. او که در حال پر کردن توپ بود، سرمست از پیروزی به خلبان بمب افکن اطلاع میدهد که دیگر خطری تهدیدشان نمیکند. در یکی دیگر از B-52 حاظر در دسته پروازی توپچی به نام Tech Sgt. Clarence Chute بود که بعد ها اعلام کرد، میگ پس از شلیک هایی که به سمتش دور شد، اما هرگز برنگشت، این توپچی تنها شاهد عینی این ماجراست و اعلام کرده میگ توسط همکارش ساقط شده است. ارتش آمریکا برای تشکر از وفاداری و شجاعت توپچی جوان به آن مدال نقره درجه یک را اعطا کرد. این تنها پیروزی در این نوع نبود، بلکه در همان جنگ یک فروند B-52 یک میگ دیگر را با توپ ساقط کرده است. با این حال B-52 بزرگترین هواپیمای دنیا است که جنگنده ای را نابود کرده است. اما نکته جالب این است که میگ ویتنامی اعلام کرده است B-52 را ساقط کرده است، اما هیچکدام از طرفین منبع موثقی برای ادعای خود ندارند.
