جستجوگر اخبار مطالب و تسلیحات نظامی جمع آوری مطالب نظامی و تسلیحات
طراحی جنگنده جدید برای جایگزینی فانتوم
در اواخر دهه 1960 میلادی نیروی دریایی آمریکا متوجه شد که جنگندهF-4 Phantom ll با تمام قابلیت هایش توان حفاظت از ناوگان دریایی ایالات متحده در برابر زیر دریایی و بمب افکن های شوروی را که مجهز به موشک های خا-15 و خا-22 را ندارند.
به همین دلیل نیروی دریایی دنبال جنگنده ای بود که راداری قدرتمند از فانتوم داشته باشد، توان حمل موشک های دور برد تر و قدرتمند را داشته باشد، دور برد باشد، با دوام باشد و 2 خدمه داشته باشد .( در نیروی دریایی آمریکا این اعتقاد وجود دارد که، چهار چشم بهتر از دو چشم است.)
همزمان هم نیروی هوایی (( US AF)) پروژه (( TFX)) را آغاز کرده بود که منجر به تولید جنگنده های F-15 و F-16 شد. رابرات مک نامارا (( وزیر دفاع وقت)) معتقد بود که هر دو نیرو باید مانند فانتوم از یک جنگنده استفاده بکنند. که بر اساس نیاز های مختلف این دو نیرو همچین چیزی ممکن نبود.
به پیشنهاد مک نامارا نیروی دریایی سعی داشت از نسخه تغییر یافته جنگنده F-111 که در نیروی هوایی خدمت میکرد با نام F-111 B استفاده بکند.
این جنگنده کم حاشیه نداشت، در آن زمان توماس مک کانلی فرمانده نیروی دریایی آمریکا، این طرح را قبول کرد و آزمایشات پروازی این جنگنده به دستور او آغاز شد.
جنگنده F-111 B هم، مانند F-111 دوموتوره، بال متحرک، دارای یک سکان عمودی و دوسرنشینه بود که دو خلبان کنار هم مینشستند. پس از پرواز چند پیش نمونه نیروی دریایی متوجه شد این جنگنده مشکلات فراوانی دارد.
این مشکلات عبارت بود از اشغال فضای زیاد بر ناو، دارای وزن زیاد، عدم دید کافی برای فرود بر ناو، موتور ضعیف ( نسبت به وزن) و وزن سنگین که تیک اف و لندینگ از روی ناو را مشکل میکرد.
با این همه مشکلات پنتاگون بودجه ساخت این جنگنده را در مه سال 1968 قطع کرد. نیروی دریایی پس از شکست طرح F-111 B مجبور بود دنبال طرحی دیگر برود، به همین دلیل فراخوانی میدهد به کمپانی های سازنده جنگنده، طرح های بسیار زیادی پیشنهاد شد اما یکی از طرح های شرکت گرومن ((Grumman)) به عنوان طرح برنده انتخاب شد. طرح گرومن جنگنده ای بود دو موتوره، دو سکانه، دو سرنشینه ( پشت سرهم) و… نیروی دریایی به امید اینکه این جنگنده بتواند نیاز ش را رفع بکند کار را بر روش آغاز کرد.
طرح گرومن وقتی که روی کاغذ بود و تازه در طرح ساخت قرار گرفته بود نام YF-14 را به خود گرفت.
پس از چند ماکت و پیش نمونه، اولین YF-14 در روز 21 دسامبر سال 1971 اولین پرواز خود را انجام داد.
اولین پرواز این جنگنده کمتر از یک ساعت طول کشید و پرواز بدون حاشیه و تقریبا امیدوار کننده بود. اما، چند روز بعد همین پیش نمونه قبل از لندینگ دچار از دست رفتن هیدرولیک شد که جنگنده از دست رفت اما خلبانان به سمت خروج اضطراری کردند.
در ماه مه همان سال دومین پیش نمونه پرواز کرد تا سال 1974 دست کم 20 پیش نمونه ساخته شد که پیش نمونه پنجم هنگام آزمایش شلیک موشک اسپارو سرنگون شد که خلبانان به سلامت خروج اضطراری کردند.
تا اینجای کار طرح F-14 هزینه بسیاری برداشته بود و وضع طوری شد که گرومن داشت به سمت ورشکستگی میرفت، به همین دلیل کنگره در سال 1971 تصمیم گرفت یکی از دو جنگنده F-14 یا F-15 را وارد خدمت دو نیرو بکند (( به شرط آن که هر کدام عملکرد بهتری در برابر Mig-25 Foxbat داشته باشد.)).
اما کنگره به درخواست های پنتاگون گوش کرد و تصمیم گرفت هر دو جنگنده وارد نیروی مورد نظر خود بشود. (( دلیل اصرار پنتاگون بر ورود هر دو جنگنده این بود که تفکر ساخت هر دو با یکدیگر فرق دارد و هر کدام از این میتوانند نیاز نیروی خود تامین بکند، نه هر دو نیرو را ! ))
ورود F-14 به ناوگان دریایی ایالات متحده
در سال 1974 بالاخره تام کت وارد ناوگان هوایی نیروی دریایی ایالات متحده شد این جنگنده مجهز به موشک دوربرد AIM-54((فونیکس)) بود که با رادار AWG/9 سلاح مرگباری برای این جنگنده بود. تام کت از موتور های TF-30 بهره میبرد (( البته بزرگترین نقطه صعف این جنگنده موتور ضعیف اش است که حوادث زیادی را برای تام کت رقم زده است.)) و سلاح ثابت اش توپ 20 م م والکان بود.
جنگنده F-14 دارای 10 پایلون حمل مهمات است. (( البته 6 پایلون تک شاخه و 2 پایلون دو شاخه))
این جنگنده در سال های اول فقط نقش رهگیر را داشت اما پس از گذشت چند سال و ورود مدل های مختلف کم کم F-14 نقش های متفاوتی را عهده گرفت.
این جنگنده شامل چهار مدل اصلی میشد. (( F-14 A_ F-14 A +_F-14 B_ F-14 D))
در دهه 1990 میلادی با باز نشسته شدن A-6 نیروی دریایی به یک جنگنده نیاز داشت تا بتواند جای خالی A-6 را پر بکند، جنگنده ای که توان حمل و استفاده از بمب های هدایت شونده را داشته باشد.
بنابراین این وظیفه به F-14 محول شد که در هر چهار مدل اصلی تغییراتی برای حمل بمب به وجود امد ولی تمام تام کت ها شامل این تغییرات نشدند.
و تام کت های مخصوص حمله به اهداف زمینی را بامب کت (( Boomb Cat)) خواندن.
انواع مدل F-14:
F-14 A :
اولین نسخه از این جنگنده بود که 478 از آن برای نیروی دریایی آمریکا ساخته شد.
موتور این جنگنده TF-30 بود که قرار بود حدود 70 فروند به این موتوذ تجهیز شوند اما به دلیل کمبود بودجه تمامی تام کت های نسخه A به این موتور تجهیز شدند.
البته در دهه 1980 میلادی حدود 50 فروند F-14 A به غلاف شناسایی TARPS (( یک غلاف شناسایی و عکسبرداری با 3 دوربین که تمام زاویه اطراف را پوشش میدادند.)) مجهز شدند و برای عملیات های شناسایی به کار رفتن.
F-14 A+ :در سال 1987، 64 فروند تام کت نسخه Aطی یک ارتقا به موتور F-110_G-400 مجهز شدند.
این موتور از موتور قبلی قویتر بود اما همچنان قدرت موتور نیاز F-14 را تامین نمیکرد.
البته 38 فروند تام کت نسخه A+ در کمپانی گرومن تولید شد که در مجموع 102فروند نسخه A+ به وجود آمد.
F-14 B :در سال 1991 با نصب موتور F-401_P400 بر روی F-14 A+ نسخه جدید به نام F-14 B به وجود آمد که حدود 38 فروند از این مدل در کمپانی ساخته شد و حدود 65 فروند مخصوص حملات زمینی تغییر یافته اند. (( البته اکثرا F-14 B را با نام بامب کت میشناسند.))
F-14 D :این نسخه در سال 1991 با موتور F-110_GE-400 ارایه شد.
همچنین این جنگنده دارای رادار جدید بود. (( APG-71))
اطن جنگنده با نام سوپر تام کت خوانده می شود.(( Super Tomcat))
این مدل دارای رایانه چند منطوره پیشرفته تر، دوربین اپتیکی برای تصویر برداری فروسرخ، توان حمل غلاف نشان گذار لیزری و غلاف لاینترین است.
جنگنده F-14 در نیروی دریایی آمریکا فقط پنج شکار موفق داشت، که هیچکدام از طعمه هذ قابل قیاس با تام کت نبودند و هیچ شکاری با موشک AIM-54 انجام نشد.
در 19 اوت 1981 شکار دو فروند جنگنده سوخو 22 لیبی توسط دو فروند F-14 A بر فراز مدیترانه هر دو با موشک سایندوایدر نابود شدند.
در 4 ژانویه 1989 نابودی دو فروند میگ 23 لیبی با موشک سایندوایدر. (( البته ویدیوی شبیه ساز این درگیری در سایت های خارجی موجود است.))
شکار یک بالگرد میل 8 عراقی در جنگ اول خلیج فارس تویط تام کت با موشک سایندوایدر.
البته در همین جنگ 4 موشک فونیکس شلیک شد که یک فروند منحرف شد!!! و سه فروند دیگر به دلیل خاموش شدن پیشرانه از کار افتادند.
باز نشستگی F-14 و حواشی آن :
منابع خارجی چند دلیل را برای بازنشاگی تام کت اعلام کردند مانند لو رفتن کد های راداری، هزینه های کمر شکن نگهداری، تعمیرات فراوان و…
اما چیزی که بیشتر از همه جلب توجه میکند تهمت منتقدان بازنشستگی F-14 به پنتاگون.
این منتقدان پنتاگون را متهم کرده اند که پنتاگون در قبال از خدمت خارج کردند تان کت از کمپانی بویینگ رشوه دریافت کرده است.
آنها میگویند:(( بویینگ در حال ورشکستگی بوده و با پولی که به پنتاگون داده است آنها را مجبور کرده جنگنده تام کت را از خدمت خارج بکنند و به جایش جنگنده سوپر هورنت کمپانی بویینگ را وارد خدمت بکنند.))
جنگنده F-14 از همان لحظه ی ورود تا بعد از بازنشسته شدند جنگنده ی پر حاشیه ای بوده است.
حالا ادامه مطلب در مورد حواشی پس از خروج از خدمت:
قطعه قطعه کردن تام کت ها
نکته:(( متن پایین از روز نامه آسوشيتدپرس پرس ترجمه شده است به همین دلیل لحن متن پایین با متن بالا متفاوت است.))
آسوشیتدپرس: « یک هیولا مکانیکی ، در ابتدا یکی از بالها و سپس بال دیگر را در هم میشکند ، قبل از آنکه محتویات شکم را خالی کند تمام اجزای خارجی را از میدرد. آنچه به جای مانده مشتی آهن پاره در هم کوبیده شده است ، درست مانند خرده های بجا مانده از بوقلمون مراسم شکر گزاری.
پنتاگون از ترس ایران ۹۰۰,۰۰۰ دلار به یک پیمانکار میپردازد تا F-14 های خود را که روزی از سر علاقه نام بوقلمون را بر او گذاشتند را نابود کند ، آمریکایی ها نابود کردند را به فروش قطعات یدکی به کشور های دردسر سازی مثل ایران ترجیح میدهند.»
اف۱۴ ها در انتظار نابودی
تیم شاکلی موسس معاون اجرائی رئیس جمهور در شرکت Rines-TRI واقع در ایالت سن لوئیز میگوید:« چیز هایی وجود داشت که میتوانست در اختیار بعضی به اصطلاح بچه بدها قرار بگیرد و یکی از راه های مورد اطمینان از اینکه دیگر کسی یک F-14 را دوباره مورد استفاده قرار ندهد ، آن است که آنها را به قطعات ریز تبدیل کنیم.»
وزارت دفاع تصمیم ش بود که آن دسته از قطعات یدکی که منحصرا به F-14 تعلق را نابود کند و هزاران قطعه دیگر را که میتوان از آن در ساخت جنگنده های دیگر استفاده کرد به فروش برساند. بعد از گزارش آسوشیتدپرس در ماه ژانویه که در آن آمده بود« ایران ، چین و کشور های دیگر با ایجاد شکاف در امنیت فرپش قطعات یدکی مازاد قصد دستیابی به سازو برگ نظامی حساس ایلات متحده از جمله قطعات یدکی F-14 را دارند.» فروش این قطعات به حالت تعلیق در آمد.
در میان تاکتیک هایی که بکار رفته بود ، واسطه های کشور ها، تاثیر بدی از خود بجا گذاشته بودند و اینگونه نشان دادند که خواهان دستیابی به قطعات مازاد وزارت دفاع یا خرید قطعات مازاد حساس از شرکت های سازنده را دارند که از طریق مزایده های پنتاگون بدست آورده بودند و تصور نمیرفت که اجازه صادر کردن آن را داشته باشند. محققان توانستند به موارد حساسی برسند که تصادفا بجای آنکه طبق برنامه نابود شوند وارد مزایده شده بودند.
پنتاگون در اقدامی غیر عادی در مسیر معامله بر سر هواپیماهای باز نشسته ،با اوراق کردن جنگنده های F-14 تمامی در ها را بر روی ایرانیان خریدار قطعات یدکی را بست و در عین حال در میان قطعات اوراق شده به جستجو می پردازند ، مبادا از اینکه قطعه بدرد بخوری مانده باشد و به ایران برسد.
آمریکا در دهه ۱۹۷۰ به ایران اجازه خرید تامکت را داده بود ، یعنی مدتها قبل از آنکه رئیس جمهور بوش به ایران لقب « محور شرارت » را بدهد.
شرکت شاکلی در یکی از مزایده ها برنده قرارداد یک ساله به ارزش ۷/۳ میلیون دلار برای ذوب تجهیزات مازاد غیر قابل استفاده در برنامه های نظامی شد.
این قرارداد شامل نابودی ۲۳ فروند جنگنده در ایالت آریزوانا در حدود ۹۰۰,۰۰۰ دلار از قراردادRines-TRI بود.
بعد ها از همین فرآیند برای نابودی دیگر F-14 ها استفاده شد.
این شرکت ماشین آلات قابل حمل را برای اوراق کردن تجهیزات مورد استفاده قرارداد ، بطوریکه پنتاگون بجای اینکه تجهیزات حساس را برای نابودی به محل دوری بفرستد در همانجا اوراق کرد.
جنگنده هایی که فاصله میان دوبال آن به ۳۸ فوت میرسد ، چقدر کوچک و آسیب پذیر به نظر می آیند ماشین هایی که از گازانبر برای دریدن بدنه جنگنده استفاده میکند ، وزنی معادل ۱۰۰۰۰۰ دارد . خود دستگاه خرد کننده ۱۲۰۰۰۰ پوند است. اما در نقابل یک جنگنده تامکت با وزنی معادل ۴۰۰۰۰ پوند قرار دارد.
از میان جنگنده هایی که در آریزوانا سلاخی شدند میتوان از جنگنده ای که در اسکادران تاپ هاترز که اولین حمله هوایی ایالات متحده به افغانستان در تهاجم در اکتبر سال ۲۰۰۱ را انجام داد ، یا جنگنده ای از اسکادران جولی راجرز که سومین شکار تامکت های آمریکایی را انجام داد( میگ ۲۳ لیبی ).
پائیز سال ۲۰۰۶ بودکه پنتاگون تمامی جنگنده های F-14 را باز نشسته کرد. طبق آمار موجود ، گورستان آریزوانا ۱۶۵ فروند تامکت را در خود جای داده(( تام کت های ذخیره که در جنگ احتمالی وارد خدمت می شوند)) که اعتقاد بر این است که تنها تامکت ها باقیمانده از ناوگان ۶۳۴ فروندی نیروی دریایی آمریکا هستند و بقیه سلاخی شدند.
یکی از سخنگویان زن پایگاه هوایی ترزا واندن- هیوول گفته بود: «قطعات بدرد بخور در هواپیماهای دیگر بکار رفته و بقیه قطعات یا راهی موزه ها شدند یا خرد شدن.»
ماشین های آسیاب کن هر چقدر هم که قوی باشند قادر نخواهند بود که تمامی اجزای F-14 را ریز ریز کنند.
ارابه های فرود بگونه ای محکم ساخته شده بودند که بتوانند در برابر نیروی برخورد با سطح عرشه ناو های هواپیمابر مقامت کنند.
پس این قطعات باید با استفاده از مشعل جوشکاری و نیروی دست بریده شوند . این تجهیزات از قطعات فولاد همراه با تیتانیوم ساخته شده اند ، بنابراین نه قیچی های آهن و نه دستگاه های خرد کننده میتوانند آنها را خرد کنند.
سناتور وایدن از نابودی F-14 ها بعنوان یک عمل پسندیده یاد کرد ولی مایل است از این فراتر رفته و فروش قطعات تامکت را به هر جایی به غیر از موزه های قانونی منع کند.
وایدن میگوید : « من فکر نمی کنم که ایت قوانین داخلی و یا به عبارت دیگر این اقدامان اولیه که متکی بر سابقه و پیشینه وزارت دفاع است کافی باشد . »
طرفداران نگهداری تامکت میگویند : « پنتاگون هواپیماهای شکاری را که آنها به طرق مختلف بدست می آورند ، در اختیار خود می گیرد . »
دیل اسنود گراس یک خلبان بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده می گوید : « فقط قبل از ارسال این جنگنده ها به موزه ها در سال های گذشته ، سیستم های کامپیوتری مهم از داخل آنها خارج و سیستم های پرتاب آنها نیز از کار انداخته شد . » او که در شهر اگوستین در ایالت فلوریدا زندگی میکند میگوید : « امسال (۲۰۰۷) هنگامیکه یک F-14 در موزه میامی به نمایش گذاشته شد ، تقریبا همه چیز از داخل آن خارج شده و فقط یک بدنه به مشکی رنگ شده بود همراه با شیشه های جلو و پهلوی خلبان بر جای مانده بود . »
اسنود گراس خود قسمتی از تاریخچه زندگی هواپیمای F-14 است . او به مدت تقریبی یک ربع قرن هواپیمای شکاری تامکت را به پرواز در آورد و بیشترین ساعات پرواز را توسط خلبانها برای این جنگنده رقم زد ، یعنی بیش از ۴۸۰۰ ساعت . به هنگام نمایش فیلم کلاسیک « Top Gun » او خلبان نمونه نیروی دریایی در آن سال لقب گرفت .
اسنود گراس میگوید : « دلیل نابودی F-14 توسط پنتاگون را می فهمد ، ولی خوب میشد اگر بعضی از آنها را نگه میداشتند . خلبانهای شکاری تامکت را بوقلمون می نامیدند ، چرا که بد قواره بوده و به هنگام فرود بر روی ناو شبیه بو قلمون می شدند. »
او میگوید : « در اولین پرواز ، این هواپیما بزرگترین ، سریعترین ، با شکوه ترین و در عین حال جنگنده ای با بالا ترین قابلیت مانور در سیاره زمین بود . »
نوشته شده توسط:یزدان کبیری نژاد
