خانه / دسته‌بندی نشده / معرفی هوادریایی نیروی دریایی ارتش چین

معرفی هوادریایی نیروی دریایی ارتش چین

گرداوری:نیما والهی

بعنوان یک علاقمند به حوزه مباحث نظامی یا میلیتاریست فارغ از علاقه مندی به تسلیحات و تاکتیک ها علاقه ی خاصی هم به آشنایی با زوایایی از ارتش های جهان دارم که شاید کمتر در منابع فارسی به آن پرداخته شده است.

در این مقاله سعی کردم در مورد هوادریا که معمولا در سایه مقالات نیروی دریایی تحت شعاع قرار می گیرد و شاید هم حق با نگارنده اینگونه مقالات باشد زیرا در اکثر نیروی دریایی کشورها هوادریا یعنی یک تعداد بالگرد و ذکر تعدادشون کفایت می کند ولی در کشورهایی دارای نیروی دریایی بزرگ هوادریا آنان نیز گسترده هست و بعضاً تعداد هواگردهای بال ثابت آن از نیروی هوایی خیلی از کشورها بیشتر است (چه گونه ناو نشین و یا گونه های زمینی).

در این مقاله اول به معرفی هوادریا و ضرورت آن می پردازیم . هوادریا یا هواپیمایی نیروی دریایی مانند هوانیرزو نیروی زمینی دو کار عمده یا دو خدمت هوایی عمده انجام می دهد : اول انجام خدمات تخصصی مورد نیاز نیروی دریایی شامل بالگردها و هواپیماهای با قابلیت انجام علمیات های مانند جستجو و نجات دریایی ، شناسایی یگان های سطحی و زیرسطحی و مقابله با انها و دومین خدمت هوایی آنها یکسری خدمات عمومی هست که بخاطر کاستن از بار نیروی هوایی یا سایر نیروها انجام می شود و در برخی ارتش ها ممکن است این توان یا موجود نباشد و یا کم باشد مانند حمل و نقل بین فرودگاه های زمینی ، دفاع هوا پایه توسط هواپیماهایی خشکی پرواز . همانطور که گفته شد براساس استراژی نیروی های مسلح هرکشوری فرق می کند بطور مثال در زمان خرید تجهیزات برای هوادریا نیروی دریایی ارتش ایران تعدادی هواپیمای فوکر27 ، فاکن 20 برای ترابری و vip و یا تعدادی هواپیمای سبک مانند کماندر690 برای ترابری نفرات خریداری شد و همین تفکر برای هوانیرز نیز اعمال شد در صورتی که مثلا در هوادریا سپاه خبری از همین هواپیماهای سبک نیست و هواپیمای وای-12 که بعضا بعنوان دیده بان بصری برای شناسایی کشتی ها از فرودگاه بندرعباس بلند می شود در خدمت نیروی هوافضاست ولی در نیروی دریایی روسیه در هوادریا 24 فروند هواپیمای میگ 31 در خدمت دارد که صرفا کارایی مقابله با اهداف پروازی دارد و در واقع ارتش روسیه به جایی اختصاص تعدادی از اسکادران های نیروی هوایی خود برای دفاع هواپایه از نیروی دریایی این اسکادران ها به خود نیروی دریایی داده است.

نیروی دریایی ارتش آزادی چین از 5 شاخه تشکیل شده است که شامل نیروی های زیردریایی ، نیروهای سطحی (شامل انواع کشتی ها) ، نیروهای دفاع ساحلی ، تفنگداران دریایی و هوادریا می باشد.

نیروی دریایی چین دارای 255 هزار پرسنل که از بین آن 10 هزار تفنگدار و 26 هزار پرسنل هوادریا هستند تشکیل شده و از نظر کثرت نفرات دارای بزرگترین نیروی دریایی پس از نیروی دریایی بعد از امریکا است و روسیه در مقام سوم قرار دارد .

در این مقاله به معرفی هوادریا نیروی دریایی یا به انگلیسی PLANAF (به چینی 中国人民解放军海军航空兵) می پردازیم.

نیروی دریایی در سال 1950 اولین مدرسه آموزش خلبانی در چینگدائو تاسیس کرد و این نقطه تولد هوادریا نیروی دریایی بود و سپس در 8 ژانویه 1952 گزارش رسمی به کمسیون مرکزی حزب کمونیست مبنی بر تشکیل واحدهای پروازی توسط فرمانده نیروی دریایی داده شد و پس از گسترش ساختار و تجهیزات در سال 1958 پس از ادغام دفاع هوایی با نیروی هوایی ، بخش دفاع هوایی نیروی دریایی نیز با هوادریا ادغام شد.

از لحاظ تاریخی، نقش اصلی PLANAF پوشش هوایی یا دفاع هواپه از ناوگان نیروی دریایی بوده است. به دلیل استراتژی و نوع تجهیزات مورد استفاده در دهه های 60 و 70 نیروی دریایی چین بیشتر نیروی دریایی ساحلی بوده و عمده تجهیزات آن شامل قایق های کوچک موشک انداز شامل می شد و بطبع آن فاقد سلاح های موثر دفاع هوایی بودند (به دلیل تناژ ناو در صورت در دسترس بودن اینگونه سلاح ها اصلا توانای حمل آن را نداشتند و فراموش نکنیم در این سالها خبری از سیلوهای پرتاب موشک در ناوها هم نبوده) نیروی دریایی نیاز به پوشش هوایی برای محافظت از ناوگانش در مقابل هواپیماهای دشمن داشت و به دلیل هوادیا چین تاسیس شد.

 در طول جنگ چین و ویتنام،PLANAF  بسیاری از عملیات بمباران و حملات هوایی علیه سرزمین های ویتنام را انجام داد، مانند جزایر اسپاتتی. دهه 1960 تعداد زیادی از هواپیماهای جنگی مهاجمان تایوانی را رصد کرد.

هواپیمای تاریخی (قدیمی) که توسط PLANAF  استفاده شد شامل  J-5،J-6  و H-5 می باشد. این هواپیماها در اواخر دهه 1990 بازنشسته شدند.

به دلیل عدم وجود منابع کافی صرفا به ذکر 2 اتفاق مهم دیگر نیز می پردازیم و از سایر درگیری ها چشم پوشی می کنیم.

در 20 سپتامبر 1965 یک هواپیمای اف-104 سی حامل موشک هوا به هوای سایدوایندر در حال اسکورت هواپیمای EC-121 به اشتباه وارد حریم هوایی چین شد و توسط 2 هواپیمای جی-6 هوادریا ساقط شد و خلبان فلیپ اسمیت موفق به اجکت از هواپیما شد و توسط نیروی های چینی دستگیر شد. کاپیتان فیلپ پس از مدتی اسارت و پس از بهبود روابط چین و امریکا و پس از سفر سال 1972 ریچارد نیکسون رئیس جمهور امریکا به پکن در 15 مارس 1973 از طریق مرز زمینی منطقه تحت حاکمیت انگلستان یعنی هنگ کنگ تحویل غرب داده شد.

از اواسط دهه 50 تا دهه 60 میلادی در طول سواحل سرزمین اصلی چین هوادریا سرگرم مقابله با تجاوزات هوایی هواپیماهای جاسوسی امریکایی که توسط امریکایی ها ویا تایوانی هدایت می شد بود. سپس در نبرد جزیره جیاک سان برای اولین بار ارتش آزادی بخش چین 3 نیروی هوایی ، دریایی و زمینی بطور مشترک استفاده کرد و جنگنده های نیروی دریایی هم برای اولین بار اقدام به بمباران اهداف در این جزیره کردند.

امروزه PLANAF دارای 26000 پرسنل و 690 هواپیما است که از این تعداد 386 فروند آن را هواپیماهای جنگنده تشکیل می دهند که به غیر از 45 فروند بقیه از فرودگاه های زمینی عملیات انجام می دهند و این تعداد بیشتر از نیروی هوایی بسیاری از کشورهاست. هواپیماهای مورد استفاده در هوادریا مشابه به نیروی هوایی ارتش آزادیبخش شامل جنگندها، بمب افکن ها، هواپیماهای پشتیبانی نزدیک هوایی، تانکرها، شناسایی، جنگ الکترونیک، گشت دریایی، هواپیماهای بدون سرنشین (پهباد)، ترابری ، آموزش و انواع هلیکوپترها است.

PLANAF  به طور سنتی هواپیمای قدیمی تر نسبت به نیروی هوایی  دریافت کرده است ولی گام های جاه طلبانه ای نسبت به مدرنیزاسیون برمی دارد. پیشرفت در فن آوری های جدید، تسلیحات و بهره برداری از هواپیما پس از سال 2000 رشد روز افرزونی کرده که دلیل آن پیشرفت فناوری های نظامی چین بوده است. امروزه PLANAF قادر به انجام چندین نقش است و از لحاظ عددی و تکنولوژیک در عملیات ضد کشتی و دفاع هوایی از نیروی دریایی های قدر جهان است.

ماموریت ها

ماموریت اولیه

دفاع هوایی ناوگان برای عملیات های سطحی نیروی دریایی
گشت ، شناسایی و شکار / نابودی زیردریایی ها
گشت هوایی و دفاع آب های حاکمیتی چین
دفاع از خط ساحلی سرزمین اصلی
حمله ضد کشتی هواپایه

مأموریت ثانویه

حمل و نقل و آموزش
جستجو و نجات
حمل و نقل تاکتیکی و پشتیبانی آتش از عملیات آبی خاکی
عملیات ممنوعیت هوایی (AI) یا از کارانداختن نیروی هوایی دشمن از طریق حمله به پایگاه های هوایی (منظور فرودگاه های زمینی است و حمله به ناوهای هواپیما بر جز مامورت های اصلی و ذیل حملات ضدکشتی جای می گیرد)

تجهیزات

نوع کشور سازنده   نقش / وظیفه          حاضر به خدمت مجموع  
Aérospatiale SA 321 Super Frelon فرانسه حمل و نقل 15
Changhe Z-8 چین حمل و نقل/حمله 27+ 27+
Changhe Z-18 چین ترابری 5
Chengdu J-7 چین جنگنده 30
Chengdu J-10 چین چندمنظوره 24 24
Eurocopter AS565 Panther فرانسه گشت 6
Guizhou JL-9 چین آموزشی 12+ 12+
Harbin SH-5 چین گشت 3
Harbin Z-9 چین مفید1! 25
Hongdu JL-8 چین آموزشی 12
Ilyushin Il-28 شوروی گشت دریایی 7
Kamov Ka-28 روسیه گشت دریایی 19
Kamov Ka-31 روسیه آواکس 9
KJ-200 چین آواکس 3
Mil Mi-8 شوروی ترابری 8
Nanchang CJ-6 چین آموزشی 38
Nanchang Q-5 چین تهاجمی 30
Shaanxi Y-8 چین ترابری/گشت 30
Shenyang J-5 چین آموزشی 5
Shenyang J-6 چین آموزشی 14
Shenyang J-8 چین جنگنده 47
Shenyang J-11 چین چندمنظوره 72 72
Shenyang J-15 چین چندمنظوره 21+ 21+
Shijiazhuang Y-5 چین حمل و نقل/مفید1 50
Sukhoi Su-30MKK روسیه چندمنظوره 24 24
Xian H-6 چین بمب افکن/سوخت رسان 33
Xian JH-7 چین چندمنظوره 124
Xian Y-7 چین حمل و نقل/آموزشی 39
Yakovlev Yak-42 روسیه حمل و نقل 2 2

معرفی مختصر هواگردها نیروی دریایی چین

سوپر فریلون و Z8

بالگرد sa321 سوپر فریلون بالگرد 3 موتوره ساخت فرانسه است . چین در سال 1975 الی 1977 پانزده فروند از دو مدل ضدزیردریایی و جستجو و نجات از فرانسه دریافت کرد و سپس چین اقدام به تولید این بالگرد تحت نام Z8 کرد و طبق آمار بیش از 27 فروند تولید شد . در سال 2018 اعلام شد ناوگان Z8 به دلیل راندمان پایین و نیاز به تعمیر و نگهداری بالا بطوریکه بعضی از مدل ها تنها 6 سال در خدمت بوده­اند ، قرار است با بالگرد Z-20 جایگزین شوند.

زد8

Z-18

بالگرد بومی چینی که در صنعت هواپیمایی چانگه توسعه یافته و در سال 2014 برای اولین بار رونمایی شده است. این بالگرد دارای مدل های مختلفی است و مدل z-18F آن مخصوص عملیات دریایی مجهز به سونار ، رادار سطحی توانایی هوایی حمل سونار هواپرتاپ (سانبیو) ،موشک و اژدر می باشد و براساس منابع نیروی دریایی چین 5 فروند Z-18 تحویل گرفته است ولی به مدل آن اشاره ای نشده است.

زد18

J-7

J-7 که تحت نام اف 7 وارد بازار صادراتی شده است در واقع کپی میگ 21 شوروی از روی نقشه های ناقص آن و اندکی ابتکار چینی است . در سال 1962 چین تصمیم به تولید تحت امتیاز میگ 21 می گیرد و قرارداد آن نیز امضا می شود ولی به دلیل مشکلات در روابط سیاسی چین با شوروی ، چین با نقشه­های ناقص و رفع ایرادات آن اقدام به تولید تحت بومی این جنگنده می کند .

با ورود این جنگنده به نیروی هوایی نیروی دریایی این جنگنده دریافت می کند و 30 فروند از مدل­های J-7D/E تا سال 2012 در خدمت داشت و براساس مقالات موجود هنوز هم در خدمت است و خبری از بازنشستگی آن در دسترس نیست (290 فروند هم همچنان در نیروی هوایی چین در خدمت است) .

جی7

J-10

جنگنده چندمنظوره ساخت چین که براساس طرح لاوی اسرائیل در دهه 1980 و مشاوره روسیه در دهه 1990 طراحی و تولید شد و در واقع ظاهری شبیح لاوی و درونی چینی و روسی از آب در آمد. این جنگنده در سال 2003 وارد خدمت نیروی هوایی ارتش چین شد . نیروی دریایی نیز 16 فروند مدل J-10A (تک سرنشینه) و 7 فروند J-10S (نسخه دو سرنشین مدل A) از سال 2017 دریافت کرده است . اخباری هم از توسعه نسخه­های ناو نشین (AH/SH (تک سرنشین و دو سرنشین)) منتشر شده هست ولی تاکنون نسخه ای تحویل نیروی دریایی نشده است.

جی10

Eurocopter AS565 Panther / Z9

چین پس از تیره شدن روابط با شوروی که منبع تامین تجهیزات نظامی چین بود ، برای تامین بالگرد در نیروی دریایی خود دچار مشکل بود . در اواخر دهه 70 میلادی روابط چین با جهان غرب بهبود پیدا کرد و به دنبال آن در سال 1981 شرکت هاربین چین با شرکت فرانسوی ایرکوپتر ( در حال حاضر زیرمجموعه شرکت ایرباس می باشد) قراردادی منعقد کرد و بالگرد AS365 تحت امتیاز در چین تولید شد. چین در مجموع 30 فروند از مدل N و 43 فروند از F را تحت امتیاز تولید که از این تعداد تنها 6 فروند سهم نیروی دریایی شد .

در سال 1992 چین مانند اکثر تجیهزات (یا هرچیز دیگری) دست به تولید نمونه بومی این بالگرد تحت نام z-9 هاربین زد البته 70 درصد تجهیزات آن بومی بوده و ما بقیه آن از فرانسه وارد می شد.

این بالگرد در نقش های مختلفی در نیروهای مسلح چین در خدمت است و نیروی دریایی چندین مدل از جمله مدل Z-9C مخصوص عملیات دریایی در خدمت دارد که مجهز به یک رادار چینی که تنها زاویه 180 درجه جلو بالگرد پوشش می دهد و برد آن بر ضد یک هدف بزرگ دریایی 140 کیلومتر است و می تواند یک موشک ضدکشتی مادون صوت را در 20 کیلومتری کشف کند  . تعدادی از بالگرد توانایی حمل موشک ضدکشتی اپتیکی دید حرارتی TL-10 با برد 20 کیلومتر را دارند . این موشک براساس موشک فرانسوی AS-15 ساخته شده با این تفاوت که موشک فرانسوی با راداری هدایت می شود. برای عملیات ضد زیردریایی این بالگرد مجهز به سونار ساخت چین است و می تواند دو اژدر هواپرات ET-52 را با برد 6 کلیومتر حمل و پرتاب کند .

براساس آمار موجود نیروی دریایی 26 فروند Z-9 از انواع مختلف در خدمت دارد.

بالگرد Z-9C در حال پرتاب اژدر

JL-9 گوئیشو

جت آموزشی رزمی JL-9 در سال 1990 به دنبال نیاز چین به جت آموزشی رزمی نسل آینده به همراه L-15 پینشهاد شد . این هواپیما اولین پرواز خود را در سال 2003 انجام داد ولی تنها توسط نیروی دریایی انتخاب شد و نیروی هوایی به سراغ جت L-15 رفت .

JL-9 براساس هواپیمای اف-7 ساخته شده است که خود نسخه چینی میگ 21 می باشد و دلیل انتخاب این پلتفرم امیدواری برای جذب کاربران اف-7 بوده . این هواپیما دارای موتور مشابه اف7 می باشد که این تنها جنگنده تولیدی در جهان با موتور توربوجت می باشد و علیرغم مصرف بالاتر نسبت به موتورهای توربوفن جدید این موتور ارزان تر و دارای هزینه عملیاتی پایین تر است.

جی ال 9 دارای سرعتی برابر 1.5 ماخ و در حالت مسلح به دو موشک و یک مخزن سوخت به 1.1 ماخ کاهش پیدا می کند و برد انتقالی آن 1600 و با 3 مخزن سوخت به 2500 کیلومتر می رسد.

این هواپیما دارای 5 جایگاه تسلیحاتی است (نسخه در خدمت ارتش چین) دو عدد زیر هربال ، یکی زیر بدنه و توان حمل دو تن تسلیحات شامل 6 بمب 225 کیلوگرمی و یا چهار راکت انداز 90 و 57 م م دارد.  در نبرد هوا به هوا علاوه بر توپ دو لول 23 م م با 200 گلوله توانایی حمل موشک های فروسرخ چینی پی ال 5 و 9 دارد . (در نسخه های صادراتی در صورت نصب رادار توانی استفاده از موشک ردار فعال پی ال 12 و یا موشک های ضد کشتی نیز دارد).

نیروی دریایی نسخه H این جت را به تعداد 24 فروند سفارش داده که نیمی از آن را تحویل گرفته و احتمال دارد 60 فروند دیگر نیز سفارش دهد.

جی ال 9

SH-5 هاربین

یک هواپیمای دوزیست (توانی نشست و برخواست از آن و خشکی) ساخت چین که طراحی آن در سال 1968 به منظور جایگزینی هواپیما Be-6s شروع شد و اولین نمونه آن در سال 1976 پرواز کرد و بین سال های 1986 تا 1990 تحویل مشتریان داده شده است . در مجموعه 3 فروند نسخه گشت دریایی و یک فروند نسخه  آتش نشان ساخته شد که همگی در پایگاه هوایی در نزدیکی شهر چینگدائو در استان شاندونگ خدمت می کنند که جز ناوگان منطقه شمال نیروی دریایی چین می باشند. طبق منابع اکنون 3 فروند در خدمت نیروی دریایی می باشد (مشخص نیست نسخه آتش نشان در خدمت نیروی دریایی است یا متعلق به ارگان دولتی دیگری است).

SH-5

JL-8 یا K-8

هواپیمای آموزشی JL-8 به دنبال نیاز پاکستان به جت آموزشی در دهه 80 طی همکاری مشترک تیم صد نفره چینی با مدیریت سر طراح آقای شیا پینگ و یک تیم 20 نفره پاکستانی شروع شد. اولین پیش نمونه در سال 1989 آماده شده و نخسین پرواز در 21 نوامبر 1990 انجام داد و تا سال 1993 چهار پیش نمونه به پرواز در آمد و در چین نام JL-8 و برای صادرات K-8 نامگذاری شد و از سال 1994 وارد خدمت در پاکستان و چین شد ، این هواپیما هم در پاکستان و هم در چین تولید می شود و طی دو دهه یکی از پر فروشترین جتهای آموزشی رزمی چهان شد و مشتریان بسیاری را جذب خودش کرد.

نسخه تولیدی در چین با موتوری روسی Lvchenko Al-25 TLk و اویونیک چینی ساخته شد و به تعداد 12 فروند تحویل نیروی دریایی شد.

جت اموزشی کا8

ایلیوشن 28

هواپیمای جت بمب افکن طراحی شده توسط شوروی در سال 1948 و در سال 1950 تولید انبوده شده و کشورهای مختلف بلوک شرق صادر شده است . این هواپیما در چین تحت نام H-5 برای نیروی هوایی و دریایی تولید می شده است . مدل های در خدمت چین به 3 مدل آموزشی ، بمب افکن و شناسایی تقسیم می شده اند که در سال 2011 از خدمت خارج شدند ولی هنوز تعداد 7 فروند در لیست دارایی نیروی دریایی چین باقی مانده است.

500 فروند ایلیوشین28 با نام اچ5 در چین تولید شد. در تصویر نسخه ای مربوط به نیروی دریایی چین با یک رادار زیر بدنه دیده می شود

بالگرد گشت ضدزیردریایی و گشت دریایی کاموف 27/28

در سال 1973 در کمپانی کاموف شوروی تصمیم گرفته شد نسخه بزرگتر از بالگرد کاموف 25 توسعه یابد و حاصل اینکار بالگرد کاموف 27 شد که در سال 1982 وارد خدمت نیروی دریایی شوروی شد .

این بالگرد از موتور توربوشفت تی وی 3-117 که بر روی بالگردهای روسی چون میل24 ، میل 8 و بعدها میل 28 ، کاموف 50 و 52 نصب شد بهره می برد که می تواند 2190 اسب بخاطر قدرت فراهم کند که بعدها نسخه تی وی 3-117 وی با توان 2200 اسب بخار روی آن نصب شد.

کاموف 27 دارای دو بالچه جمع شونده برای حمل تسلیحات ضدکشتی و ضدزیردریایی در دو طرف بنده هست و همچنین 2 بالشتک برای فرود روی آب دارد . این بالگرد از 3 خدمه بهره می برد شامل خلبان ، کمک خلبان و افسر جنگ ضدزیردریایی هست.

کاموف 27 مجهز به رادار جستجو سطحی osminog در زیر دماغه که برد کشفی بین 5 تا 180 کیلومتر دارد (براساس ارتفاع پروازی) هست و برای جستجو زیردریایی ها دارای سونار ار جی بی 16 دارای برد 8 کیلومتر و عمق 100 متر می باشد که از عقب بالگرد آویزان می شود. علاوه بر بالچه ها این بالگرد توان حمل بمب و اژدرهای عمقی در درون بدنه دارد که می توان دو بمب یا یک اژدر درون آن جای گیرد.

در دهه 90 میلادی چین نسخه صادراتی کاموف 27 یعنی کاموف 28 به تعداد 19 فروند از روسیه خریداری شده و الان در خدمت است .

در تصویر سونار کاموف 27 که از پشت بالگرد در حال پایین امدن با کابل برای شنیدن صدای زیر دریایی به صورت فعال و غیر فعال است دیده می شود

کاموف 31 پیش اخطار

عدم وجود آواکس یا هواپیمایی ناونشین در شوروی یا بطور کلی کشورهای فاقد این توانایی ، کشورها به فکر استفاده از بالگرد در این نقش انداخت . در 1987 شوروی شروع به توسعه کاموف 31 براساس کاموف 27 با بهتر بگویم کاموف 29 (نسخه تفنگدران دریایی کاموف 27) کرد که با فروپاشی آن طرح با کندی مواجه شد ولی در نهایت در سال 1995 با تعداد کم در ناو هواپیمابر آدمیرال کوزنتسوف و ناوشکن های کلاس سوورمنی عملیاتی شد .

این بالگرد دارای رادر ای 801 ام است که قابلیت پوشش 360 درجه دارد و می تواند یک جنگنده را از 150 کیلومتری و یک کشتی را از 200 کلیومتری کشف کند و توان ردیابی همزمان 40 هدف را دارد. از جمله قابلیت های آن تجهیز به سامانه موقعیت یاب جهانی ، لینک ارتباط داده 12 کاناله با برد 400 کیلومتر و دارای ژنراتور (منبع تغذیه) TA-8ka و از جمله نکات جالب این بالگرد تجهیز آنتن رادر به مواد منفجره هست که در صورت بروز سانحه این مواد منفجره آنتن را از بالگرد جدا می کنند تا در هنگام فرود آسیب کمتری متوجه خدمه شود.

براساس آمارهای موجود تنها 35 فروند از آن ساخته شده و قیمت هر فروند از آن نیز 30 میلیون دلار می باشد . (قیمت سال 1999 آن 23 میلیون دلار بوده ولی در منابع فارسی قیمت آن 30 میلیون دلار ذکر شده)

چین در سال 2010 دست به سفارش این بالگرد زد و در فوریه 2013 برای نخستین بار تصاویری از این بالگرد در شرق چین منتشر شد . براساس آمار چین هم اکنون 9 فروند از مدل در خدمت دارد .

کاموف31

Mil Mi-8/17

بالگرد مشهور میل 8 یا نمونه صادراتی آن میل 17 به دلیل گستردگی استفاده و شهرت جهانیش شاید کمتر نیاز به معرفی داشته باشد ، این بالگرد از سال 1964 در خط تولید قرار دارد و تا کنون بیش از 20 هزار فروند از آن ساخته شده و در 80 کشور مورد استفاده قرار می گیرد و هم اکنون پر تعداد ترین بالگرد جهان است.

چین به دنبال عدم موافقت امریکا با فروش بالگرد S70 بلک هاوک به سراغ روسیه رفت و در سال 1991 ، 24 فروند از مدل Mi-17 و تا قبل سال 1995 تعداد 35 فروند از مدل Mi-171 تحویل گرفت.

بخشی از میل 17 های چینی دارای جایگاه های حمل بمب ، مین ، موشک و تیربار هستند. علاوه بر این داررای زره کابین و سامانه کاهش دهنده امواج مادون قرمز خروجی موتور می باشد.

چین در سال 2008 قراردی برای مونتاژ این بالگردها در داخل بسته است.

نیروی زمینی چین تاکنون 252 فروند میل 17 تحویل گرفته است و همچنان هم در حال تحویل گرفتن بالگردهای جدید هست ، نیروی هوایی نیز 16 فروند میل 17 در خدمت دارد ، نیروی دریایی نیز 8 فروند میل 17 در نقش ترابری زمین پایه در خدمت دارد و این بالگردها فاقد نقش ناو نشینی اند.

میل17

 

نانچنگ CJ-6

به دنبال نیاز نیروی هوایی چین به هواپیمایی آموزش مقدماتی ، CJ-6 براساس برطرف کردن نقاط ضعف یاک18A شوروی در سال 1958 طراحی و اولین پروازش آزمایشی خود را در 27 آگوست 1958 انجام داد و در سال 1960 وارد خدمت شد و براساس برآورد بیش از 3 هزار فروند از آن ساخته شد که علاوه بر چین به کشورهایی مانند آلبانی ، بنگلادش ، کامبوج ، کره شمالی ، تانزانیا و سریلانکا نیز صادر شد.

نکته جالب در مورد این هواپیما بکارگیری آن در کشوری امریکا بعنوان هواپیمای شخصی می باشد که با توجه به قیمت پایین و اطمینان پذیری بالا با قیمت کمتر از 75 هزار دلار در دسترس است.

این هواپیما در نیروی هوایی چین بازنشسته شده است ولی نیروی دریایی همچنان 38 فروند از آن را استفاده می کند.

جنگنده پشتیبانی هوایی Q-5

در سال 1958 چین اقدام به تولید تحت امتیاز جنگنده میگ 19 با نام جی 6 می کرد. تولید فرآیند پیچیده ای داشت و زمانی که تحت نظارت روسها انجام می شد و قطعات از شوروی می آمد وضعیت خوب بود ولی با تیره شده رابطه با شوروی در دهه 60 میلادی چین دست به تولید نسخه داخلی میگ 19 زد که تا چند سال آنچنان بی کیفیت بود که علیرغم تولید چند صد فروند ارتش هیچکدام را تحویل نگرفت.

در دهه 60 ارتش بدنبال یک هواپیمای جنگنده سبک بود که ابتدا قرار بود با تغییراتی روی میگ 17 که با نام جی 5 در شوروی ساخته می شد ، هواپیمای جدید تولید شود ولی این طرح به خاطر سرعت و برد بیشتر و داشتن دو موتور به نفع میگ 19 لغو شد . سرانجام جنگنده میگ 19 با تغییرات زیاد با نام کیو 5 شکل گرفت و تولید شد.

کیو 5 دارای 2 توپ 23 م م در ریشه هر بال و هرکدام با 100 گلوله بود حال آنکه میگ 19 مسلح به 3 توپ 30 م م بود. کیو 5 می توانست یک تن سلاح در شش جایگاه خارجی حمل کند که شامل یک جایگاه زیر هر بال ، چهار جایگاه در زیر بدنه که به صورت دو به دو پشت سر هم قرار داشتند. البته در زیر هر بال جایگاهی برای حمل مخزن سوخت 400 لیتری نیز داشت.

کیو 5 نسخه های مختلفی داشت و قرار بود مدل Q-5B با توان پرتاب موشک های ضدکشتی برای نیروی دریایی توسعه یابد که به جایی نرسید و نیروی دریایی از نسخه های نیروی هوایی استفاده کرد . در سال 2011 تعداد 30 فروند کیو 5 در خدمت نیروی دریایی قرار داشت و در سال 2017 تمامی آنها بازنشسته شده اند . (در بعضی منابع هنوز تعدادی را جز دارای هوادریا چین لحاظ می کنند).

کیو 5 دی .

هواپیمایی ترابری و گشت دریایی Y-8

چین در دهه 60 میلادی دنبال هواپیمای ترابری با ظرفیت بالا بود و در آن سال در شوروی هواپیمای آنتونف 12 با توان حمل 20 تن بار تولید می شد . در سال 1964 چین توانست 4 فروند آنتونف 12 از شوروی تحویل بگیرد و خواهان راه اندازی خط تولید آن در داخل بود ولی با قطع روابط با شوروی این برنامه در دهه 60 لغو شد و چین به دنبال تولید نسخه داخلی این هواپیما رفت . اولین نمونه تولید داخل در سال 1972 تکمیل شد و دو سال بعد طی آزمون های زمینی به پرواز در آمد . هواپیما کامل شبیه به آنتونف 12 بود و اجزای آن مهندسی معکوس شده بود. هواپیمای جدید را Y-8 نام گذاری کردند .

وای 8 می توانست به سرعت 660 کیلومتر بر ساعت بدون بار برسد و برد انتقالی 5612 کیلومتر بود ولی در صورت حمل 20 بار بردش به 1275 کیلومتر کاهش می یافت.

مدل های مختلفی از این هواپیما در نقش های گوناگونی ساخته شد و ما در این مقاله صرفا به مدل های در خدمت هوادریا خواهیم پرداخت.

 در نیروی دریایی 30 فروند از این هواپیما در خدمت است و از این میان حداقل 6 فروند نسخه Y-8FQ نسخه ای با توان ضدزیردریایی که دارای یک میله کشیده شده در پشت بدنه به عنوان یک کاونده مغناطیسی برای کشف زیردریایی شناور در آب است. همچنین دارای رادار جستجوی دریایی در زیر دماغه برای کشف و شناسایی اهداف دریایی می باشد.در زیر بدنه دارای یک دوربین اپتیکی دید حرارتی برای شناسایی بصری اهداف در روز و شب است. در زیر بدنه نیز دارای یک درب دو لنگه که مشخصا درب دهلیز جنگ افزاری است و از دورن آن اژدر و بمب های عمقی و احتمالاً موشک های کوچک اپتیکی ضد کشتی پرتاب می شود.

Y-8C مدل نسخه حمل و نقل تجاری فاقد سطح شیب دارد و درب عقب

Y-7-100 نسخه ترابری دارای موتور قدرتمندتر ، سامانه ناوبری شبانه ، رادار آب و هوایی رنگی و مکان یاب جی پی اس

Y-8J نسخه هشدار زودهنگام (آواکس) دارای رادار انگلیسی Argus-2000 اسکای مستر که در دماغه بسیار بزرگ آن جای گرفته است. چین در اواخر دهه 80 میلادی این رادار از انگلستان تحویل گرفت است . این رادار حدود 185 کیلومتر برد دارد و برای کشف موشک های ضدکشتی شلیک شده توسط تایوان استفاده می شود . زیرا قدرت تفکیک بالایی دارد و سطح آب را به خوبی اسکن می کند.

Y-8JB نسخه جنگ الکترونیک و جمع آوری علائم راداری دشمن که دارای برامدگی متعلق به یک سامانه الکترونیکی در بالای هواپیما جلوی سکان عمودی است . این نسخه همچنین دارای رادار 360 درجه زیر بدنه می باشد.

Y-8X نسخه گشت دریایی که از تجهیزات الکترونیک غربی همچون سامانه ناوبری ساخت هانول و رادار جستجو دریایی AN/APS-504 زیر بدنه بهره می برد.

Y-7G  نسخه جمع آوری علائم الکترونیک و فرکانس های دشمن و همچنین شنود مکالمات دشمن. این نسخه دارای دوبرآمدگی در دوطرف بدنه است و محل قرارگیریی دو رادار روزنه ساختگی SAR برای نقشه برداری سه بعدی از سطح زمین به شکل پهلونگر است . این بدین معنی است که در این مدل در حال رد شدن از کنار یک منطقه نیز می تواند تصویر برداری کند. برد این رادار 150 کیلومتر و دقت آن زیر یک متر است.

KQ-200/Y-8Q (GX6) نسخه گشت دریایی مجهز به رادار جستجوی سطحی ، فلر ، دهلیز داخلی

Y-8FQ نسخه ضد زیر دریایی
Y-8G نسخه جاسوس الکترونیک مجهز به رادار در دو طرف بدنه برای شناسایی
Y-8T نسخه شناسایی مجهز به رادار در دماغه

هواپیمای هشدار زودهنگام KJ-200

هواپیمای هشدار زودهنگام (آواکس) ساخت چین که برروی هواپیمای Y-8 چینی ساخته هست و دارای رادر هشدار زودهنگام آرایه فازی فعال با پوشش 360 درجه و برد آن بر ضد یک جنگنده به 400 کیلومتر می رسد و در باند S فعالیت میکند.

7 فروند از آن تحویل نیروی هوایی شده و 3 فروند نیز به نیروی دریایی رسید است.

KJ-200

Y-9

این مدل ابتدا با نام وای-8 ایکس شناخته می شد ولی بعداً به وای 9 تغییر کرد . از جمله تغییرات آن با وای 8 عبارت اند از موتور قدرتمندتر (700 اسب بخاطر در هر موتور) کابین دیجیتال تر و توانایی حمل 5 تن بار بیشتر (معادل 25 تن) . این نسخه دارای بدنه کشیده تر و توان حمل 106 سرباز دارد.

KJ-500H (GX10) : آواکس ساخته شده براساس پلتفرم وای 9 که از آن اطلاعات زیادی در دسترس نیست و گفته شده دارای رادار آرایه فازی فعال که برد کشف آن 475 کیلومتر اعلام شده و دارای یک خط ارتباط ماهواره ای برای ارسال اطلاعات به زمین است. این نمونه دارای برد 6000 کیلومتر و توانایی 12 ساعت حضور مستمر در آسمان دارد.

J-5

هواپیمای میگ 17 شوروی که در داخل چین تولید شده است و تکنولوژی آن مربوط به دهه 50 میلادی است ، این هواپیما مدتهاست از خدمت نظامی خارج شده ولی 5 فروند از باقی مانده های آن در نیروی دریایی تبدیل به هواپیمای بدون سرنشین (کنترل از راه دور) شده اند.

J-6 یا نام صادراتی آن F-6

این هواپیما نسخه تولید چین هواپیمای میگ 19 شوروی می باشد که از مشکلات کیفیت پایین رنج می برد . در سال 1992 تمامی این هواپیماها از خدمت ارتش چین خارج شده اند ولی اکنون 14 فروند آن تبدیل به نمونه بدون سرنشین شده اند و بعنوان هدف پرنده در هوادریا استفاده می شوند.

جنگنده بمب افکن شین یانگ J-8

چین در اواخر 70 میلادی براساس میگ 23 ام اس که از طریق مصر به دست آورده بود دست به طراحی نهایی جنگنده J-8 زد . این جنگنده دارای 7 جایگاه خارجی که می توانست در جایگاه مرکزی بدنه نیز بمب حمل کند . در یک عملیات توان حمل 3 مخزن سوخت و چهار موشک هوا به هوا داشت هر چند در آن سالها چین موشک هوا به هوایی هدایت راداری در خدمت نداشت و قرار بود با کمک ایتالیا نسخه ای از اسپارو تولید کند که به نتیجه نرسید . البته بعدا خود چین دست به توسعه موشک های هدایت راداری زد.

مدل های مختلفی از این هوایپما طراحی و تولید شد و 48 فروند در مدل­های اف ، بی و دی در خدمت نیروی دریایی وارد شده است که یک فروند آن در برخورد با هواپیمای پی 3 اورین امریکایی سقوط کرده است و تعداد این نوع هواپیما به 47 فروند رسیده .

مدل جی 8 بی دارای رادار پالس داپلر اس ای-8 که تایپ 208 دی نیز نامیده می شد و دارای برد 70 کلیومتر و توان پایین نگری 1000 تا 2000 متر داشت. از نظر عملکرد توان رقابت با رادارهای لارک 2 شوروی یا رادار ای پی جی 66 جنگنده 16 ای داشت ولی هیچ موشک هدایت راداری حل نمی کرد. این مدل در سال 1991 عملیاتی شد.

مدل J-8llB که به آن جی 8 دی گفته می شود. نسخه مخصوص نیروی دریایی و دارای سامانه ناوبری پیشرفته تر از مدل های قبلی بود.

مدل اف دارای موتور دبلیو بی 13 بی-2 و از رادار ارتقا بافته 1492 بهره میبرد که به آن اجازه حمل موشک رادار فعال پی ال 12 می دهد و با این موشک توانایی شلیک کن ، فراموش کن می بابد. این مدل دارای سامانه هدایت جی پی اس و دارای سه نمایشگر در درون کابین بوده و می تواند انواع غلاف های خارجی شناسایی و نشان گذاری لیزی را حمل کند.

جی-8 اچ

جنگنده سوخود27 و J-11

در اواخر دهه 80 میلادی با برقراری ارتباط بین چین و شوروی این کشور فرصت یافت تا دست به سفارش تسلیحاتی گسترده ای از شوروی بزند که از جمله آن سوخوی 27 اس کا بود.

سوخو 27 در آن زمان پیشرفته ترین شکاری رهگیر ساخت شوروی بود و نسخه صادراتی آن تازه آماده شده بود وتفاوت چندانی با نسخه اصلی نداشت . جی 11 نمونه تولید داخل سوخو 27 اس کا و یوبی کا است . که مجهز به رادار ان 001 وی مانند سوخو 27 بود . این رادار دارای برد کشف 200 کیلومتر بر ضد یک بمب افکن و 90 کیلومتر برضد جنگنده ای در ابعاد میگ 29 بوده و می توانست تا ده هدف را ردگیری ولی با یک هدف درگیری شود . رادار این جنگنده توانایی نگاه به پایین و شلیک به پایین برخوردار بود و توان خوبی در مقابل جنگ الکترونیک داشت که بعدها در چین ارتقا پیدا کرد. در حالی که سوخو 27 در کابین دارای یک نمایشگر تک رنگ و تک منظوره سی ار تی است ، نمونه چینی دارای یک نمایشگر رنگی چندکاره است . چین برای این جنگنده صدها تیر موشک ار 27 و از 73 وارد کرد (در این زمان چین خود تولید کننده موشک های هدایت راداری بود ولی این موشک های با رادار سوخو 27 هماهنگ نبودند) و البته در کنار موشک فروسرخ روسی ار 73 موشک حرارتی پی ال 8 و موشک اسرائیلی پینتون 3 نیز روی جنگنده های خود نصب کرد. جی 11 مانند سوخو 27 دارای 10 جایگاه جنگ افزاری است.

شناخته شده ترین مدل جی 11 ، مدل بی می باشد که بدنه آن از کامپوزیت ساخته شده و 700 کیلوگرم سبک تر از سوخو 27 است و سطح مقطع آن تنها 3 متر است در حالی که سوخو 27 دارای سطح مقطع 15 متر بود. این مدل دارای سامانه هشدار دهنده راداری ساخت چین است و از یک سامانه تصویر ساز فروسرخ بومی بر روی دماغه بهره می برد که گفته شده دارای برد کشف 60 تا 80 کیلومتر به صورت غیرفعال برضد یک جنگنده با پسوز روشن است.تصاویر دیده شده از دماغه بزرگ جی 11 نشان از نصب رادار ارایه فازی فعال نوع تایپ 1493 می دهد. از این رادار اطلاعات کمی در دسترس هست ولی برخی سایت های چینی مدعی هستند این رادار دارای برد کشف 250 یا 350 کیلومتر است و منابع غربی معتقداند این رادار توانای کشف یک هدف در ابعاد یک متر مربع را از برد 250 یا 200 کیلومتر دارد. این رادار توانی درگیری موثر با 6 تا 8 هدف و از توان نقشه برداری سطح زمین و توان درگیری همزمان با اهداف زمینی ، دریایی و هوایی دارد. تعویض رادار به این معنی است که می تواند موشک بومی PL-12 حمل کند حال آنکه سوخو 27 تحویلی از روسیه این توان به دلیل عدم هماهنگی رادار نداشت . موشک PL-12 را مشابه امرام نسخه A می دانند و برد آن به 70 الی 100 کیلومتر می رسد. جی 11 بی توان حمل 8 موشک پی ال 12 دارد.

در منابع انگلیسی تعداد j-11 بعلاوه سوخو 27 های تحویلی به چین (مدل های مختلف نیروی هوایی و دریایی) 253 فروند ذکر شده است (برخی منابع هم 418 ) که از این تعداد 72 فروند در خدمت نیروی دریایی است که از دو گونه bh و bsh (نسخه دو سرنشینه) می باشند که اولین بار در سال 2010 در خدمت نیروی دریایی دیده شده اند.

J11A

جنگنده J-15

چین در سال 2009 به دنبال نیاز به هواپیمایی ناو نشین دست به تولید هواپیمای j-15 می کند که کپی su-33 روسی است که براساس سومین پیش نمونه su-33 از اکراین بدست آورد و به دلیل کپی برداری قبلی چین از هواپیمایی su-27 و تولید آن با نام j-11 ، تولید این هواپیمای ناوشین برای چین کار سختی نبود. بدنه بطور کامل شبیه سوخو 33 هست ولی در ساخت آن از مواد ترکیبی استفاده شده و بسیار سبک تر و دارای سطح مقطع کمتری است. بنابر منابعی به نقل از نیروی دریایی امریکا سطح مقطع این جنگنده 3 متر ذکر می کنند. این جنگنده به مانند جنگنده های ناو نشین دیگر دارای بال های جمع شونده و جایگاه تسلیحاتی مشابه جی 11 است. دارای کابین به روز با سه نمایشگر رنگی چندکاره و کلاه پروازی با نمایشگر بر روی آن است و از نظر فناوری الکترونیکی می توان آن را جی 11 بی دانست. از رادار آریه فازی مشابه ی جی 11 بی استفاده می کند و سامانه تصویر ساز فروسرخ مشابه ای نیز دارد. در تصاویر منتشر شده توان حمل موشک هدایت راداری فعال پی ال 12 و موشک ضد کشتی سی 803 یا سی 802 دارد.

 نیروی دریایی چین تا کنون بیش از 21 فروند j-15 تحویل گرفته است که از آن در ناو هواپیمابر لیائونینگ استفاده می کند .

جی 15

آنتونف 2 یا Y-5 تولید چین

آنتونف 2 هواپیمای ملخی طراحی شده در دفتر طراحی آنتنوف در سال 1946 است و بخاطر دوام قابل توجه و قدرت بالا و توانایی و نشست و برخواست از باندهای ناآماده به آن یک عمر تولید طولانی داده که تا سال 2001 در خط تولید بوده است و همچنان در خدمت کابران نظامی و غیرنظامی در سراسر جهان قرار دارد. ابتدا این هواپیما برای استفاده در مصارف جنگلداری و کشاورزی توسعه پیدا کرد و سپس نقش های دیگر از جمله نسخه های علمی برای نمونه گیری اتمسفر ، آب پاش برای مقابله با آتش سورزی ها در جنگل ها ، آمبولانس هوایی ، نمونه دوزیست با توانایی فرود روی آب ، نسخه جنگی با توان حمل تسلیحات و معروف ترین مدل آن آنتونف 2 تی مدل مسافربری با توان حمل 12 مسافر تولید شد.

چین این هواپیما تحت نام نانچانگ Y-5 در مدل ها مختلف سم پاش ، حمل و نقل مسافر ، نسخه دوزیست و نسخه ای برای آموزش خدمه بمب افکن تولید کرد .

طبق آمار هنوز 50 فروند از Y-5 در خدمت نیروی دریایی قرار دارد.

جنگنده سوخو 30

سوخو محصول تغییرات اعمال شده بر روی سوخو 27 پس از فروپاشی شوروی است و نسبت به سوخو 27 دارای توانایی سوختگیری هوایی ، توانایی هوا به زمین و افزایش جایگاه های تسلیحاتی از 11 به 13 عدد و توانایی حمل 8 تن مهمات شامل موشک های هوا به هوایی ار73 و یا تا 6 موشک ار 27 و یا تا 13 موشک رادار فعال ار 77 دارد. سوخو 30 در کنار بمب ها و راکت های غیرهدایت شونده توانایی پرتاب بمب هدایت لیزی کاب 500 ال و نسخه اپتیکی آن ، موشک هدایت لیزی دور ایستای خا 59 با برد بیش از 115 کیلومتر دارد.

چین برای تقویت جایگاه خود در برابر هند و امریکا چاره ای جز رفتن به طرف جنگنده های نسل 4 نداشت که این امر همانطور که اشاره شد با خرید و سپس تولید سوخو 27 انجام شد.چین سپس برای رفع نیاز خود به جنگنده چند منظوره به سراغ سوخو 30 رفت و برای نیروی هوایی خود در مجموع تعداد 76 فروند از نسخه ام کا کا را سفارش داد.

برای نیروی دریایی SU-30MK2 تولید شد که جنگنده دریایی (ولی نه ناو نشین) بود . این نمونه دارای سامانه کنترل آتش و مدیریت دیتا پیشرفته تر نسبت به نسخه نیروی هوایی بود و در کابی جلو دو نمایشگر و در کابین عقب چهار نمایشگر رنگی چند کاره داشت. از جمله برتری های این نسخه نسبت به نسخه نیروی هوایی توانایی حمل چندین غلاف خارجی پیشرفنه از جمله غلاف Sanpasan-E که به منظوری ناوبری و نشان گذاری لیزری با وزن 250 کیلوگرم است و می توان از آن جهت شناسایی نیز بهره برد . غلاف دیگر ، غلاف شناسایی خارجی ام 400 که یک دوربین تصویر برداری رنگی با قابلیت حرارتی که از یک رادار با توان نقشه برداری بهره می برد و می تواند یک هدف 2 متری را از 100 کیلومتری با رادار و با دوربین یک هدف چهار متری را از 70 کیلومتری تشخیص دهد.

از نظر رادار نسخه نیروی دریایی مانند نیروی هوایی از رادار ان 001 وی ائی پی بهره می برد.

نیروی دریایی 24 فروند سوخو 30 ام کا 2 در 2 اسکادران در خدمت دارد.

بمب افکن شیان اچ-6

در اواخر دهه 50 میلادی توپولف 16 بمب افکن پر تولید شوروی چندین مشتری خارجی پیدا کرد .  چین در اواخر دهه 50 به دنبال دریافت و تولید توپولف 16 از شوروری بود. روسها در مرحله اول به چین کمک کردند تا خط تولید آن را در داخل ایجاد کنند ولی با افزایش تنش سیاسی در سال 1964 شوروی از ادامه همکاری سرباز زد ولی تا قبل از قطع همکاری انقدر نقشه فنی و قطعات به چین رسیده بود که چین دست به تولید نسخه بومی بزند. کار تولید این بمب افکن تحت نام H-6 توسط شرکت شیان در چین انجام شد.

مانند دیگر هواپیمایی تولید چین نسخه ها و مدل های مختلفی از است که ما فقط به معرفی مدل های در خدمت نیروی دریایی می پردازیم.

از جمله نسخه­های در خدمت نیروی دریایی نسخه HY-6DU و HY-6D که نمونه سوخت رسان با توان تهاجمی است. این سوخت رسان توانایی سوخت رسانی به هواپیماهای بومی مانند J-8 و JH-7 تولیدی چین دارد.

3 الی 5 فروند نسخه سوخت رسان در خدمت نیروی دریایی قرار دارد.

نسخه جی (H-6G) در سال 2002 برای اولین بار دیده شده و دارای کابین به روز با نمایشگرهای رنگی و سامانه ناوبری ماهواره ای است و برخی منابع مدعی هستند این نسخه دارای راداری با توان نقشه برداری 3 بعدی نیز هست . این نمونه دارای دو جایگاه جنگ افزاری زیر هر بال است و بطور خاص توانایی حمل 4 موشک ضد کشتی سی 803 دارد. این موشک در نسخه هواپرتاب تا 250 کیلومتر برد دارد و دارای ارتفاع پروازی 5 متر است . به گفته منابع غربی اچ 6 جی با چهار موشک دارای برد 2900 تا 3100 کیلومتر است که بخش زیادی از اقیانوس هند ، دریایی ژاپن و دریایی چین را پوشش می دهد. این نسخه دارای پرتاب کننده شراره و پوشاله ، سامانه هشدار دهنده جدید ، یک خط ارتباط داده برای تبادل اطلاعات راداری با شناورها ، پایگاه زمینی یا آواکسهاست و در دست کم در یک مورد با یک غلاف خارجی حنگ الکترونیک شبیه غلاف امریکایی ای ال کوی 131 دیده شده است . همچنین تصاویری از مسلح بودن با موشک مافوق صوت وای جی 12 با سرعت 5 ماخ (با دو نقش ضدکشتی و ضد رادار) دیده شده است. هوادریا چین حدود 30 فروند از این نسخه در خدمت دارد .

در خبرهایی آمده پس از روی تحویل هواپیمای H-6K به نیروی هوایی ، نیروی دریایی نیز این هواپیما را تحویل خواهد گرفت و آن را جایگزین نسخه جی می کند .

H-6K دارای یک رادار با توان نقشه برداری از زمین و شناسایی کشتی ها از فاصله 250 الی 300 کیلومتر را دارد . جایگاه خارجی حمل تسلیحات از دو عدد در زیر هر بال به 3 عدد افزاریش یافته و دماغه شیشه ای جای خود را به دماغه جدید داده است. این نسخه از موتور توبوفن دی 30 کا پی 2 یعنی همان موتوری مورد استفاده روی هواپیمایی ترابری ایلیوشن 76 استفاده می کند و همین موتور باعث افزایش شعاع رزمی اچ 6 کا از 1500 به 3500 کیلومتر شده است.

اچ6کا. در تصویر سه جایگاه زیر هر بال، اپتیک در زیر دماغه و دماغه متفاوت کاملا قابل مشاهده است

جنگنده تهاجمی جی اچ 7

چین در دهه 70 میلادی به دنبال یک جنگنده تهاجمی با توان انجام عملیات در هر ساعت شبانه روز و هر آب و هوایی داشت تا بتواند در نقش متعارف و اتمی جایگزین ایلیوشین 28 شود و بتواند در نقش پشتیبانی هوایی نیز نقش کیو 5 را بازی کند.

از سال 1978 کار بروی طرح آغاز شد و برای طراحی از کمک هایی هم از غرب دریافت کرد ، این جنگنده اولین بار در سال 1988 پرواز کرد و در سال 1992 وارد خدمت شد. از نظر غرب این جنگنده شبیه جگوار بود . حال هر که چه بود در تهاجم دوربرد ارتفاع پایین توان بالایی به چین می داد.

این جنگنده از رادار تایپ 243 اچ که توان کشف یک هدف در ابعاد میگ 21 در 75 کیلومتری و یک کشتی را در برد 175 کیلومتری داشت بهره می برد. این جنگنده از دو موتور انگلیسی رولز ریس اسپی برخوردار بود که موتوری سوار شده روی نسخه انگلیسی فاتنوم و جنگنده تهاجمی بوکانیر بود.  البته تنها 12 تا 18 فروند از موتور انگلیسی وارد شد و بقیه از موتور تولید چین این مدل با نام دبیلو اس 9 برخوردار شده اند.

این هواپیما در نسخه اولیه

دارای سلاح ثابت دو لول 23 م م با 300 گلوله و دارای 7 جایگاه خارجی بود . یکی در مرکز بدنه و دو عدد زیر هر بال و یکی نوک بال که در مجموع 4.5 تن سلاح حمل می کرد. JH-7 میتواند تا 14 بمب 225 کیلوگرمی مارک 82 و یا تا دو موشک ضدکشتی سی 801 و یا سی 802 و یا موشک های هوا به هوای فروسخ پی ال 3/5/8 و یا پی ال 9 حمل کند.

در نسخه JH-7A تغییرات زیادی کرد که می توان به افزایش جایگاه های حمل تسلیحات ، یکی زیر هر بال که تعداد آن از 7 به 9 جایگاه افزایش یافته بود و به آن توان حمل 9 تن سلاح می داد. همچنین دو جایگاه زیر بدنه در قسمت جلو برای حمل غلاف های خارجی اضافه شده است ، این مدل توانای حمل موشک ضدکشتی و ضدرادار خا 31 و یا نسخه چینی آن ان وای جی 91 و نسخه هدایت اپتیکی دوربرد موشک سی 802 با نام کا 88 را دارد. موشک کا 88 این قابلیت دارد که بدون قفل موشک را شلیک کرد و سپس توسط هواپیما هدف انتخاب شود . این موشک دارای برد 180 تا 200 کیلومتر بود و اجازه تهاجم دوربرد خارج از برد پدافند به جی اچ 7 ای می دهد.این نسخه می تواند انواع بمب های هدایت اپتیکی ، لیرزی و ماهواره ای ساخت چین و یا چهارموشک ضدکشتی از انواع سی 705/704/701/803/802/801 و یا نسخه های تهاجمی زمین این موشک ها را حمل کند. جی اچ 7 ای می تواند دو نسخه سی 704 کی جی و سی 705 کی جی با هدایت اپتیکی حرارتی با برد 30 الی 130 کیلومتر را برای حمله به اهداف زمینی حمل کند.

JH-7 به تعداد 124 فروند در خدمت نیروی دریایی چین قرار دارد.

جی اچ 7 ای مسلح به چهار موشک ضد کشتی سی 803…جی اچ 7 ای همکنون اصلیترین حامل موشک های ضد کشتی در کنار بمب افکن اچ 6 در نیروی دریایی چین است

Xian Y-7

هواپیمای ترابری ، مسافربری ساخت چین که براساس آنتونف 24 شوروی طراحی و ساخته است. این هواپیما در مدل مسافر بری توان حمل 52 مسافر دارد.

نیروی دریایی چین از این هواپیما در 2 نقش آموزش خدمه بمب افکن H-6 (مدل HYJ-7) و همچنین برای ترابری و مسافربری به تعداد 39 فروند مورد استفاده قرار می گیرد.

هواپیمای مسافربری یاک 42

یاک 42 یک هواپیمای مسافر بری سه موتوره با توان حمل 100 الی 120 مسافر است. این هواپیما اولین هواپیمای مسافربری دارای موتورهای توربوفن ساخت شوروی بوده است.

2 فروند از این هواپیما در نیروی دریایی چین در نقش مسافربری در خدمت است.

ناوهای هواپیمابر

اهمیت هواپیما در جنگ دریایی از جنگ جهانی دومی آشکار شد و در نبردهای بعدی مانند فالکلند و حتی عملیات مروارید بارها اثبات شد . (در علمیات مروارید 11 ناوچه عراقی منهدم شد که از این میان 10 فروند توسط فانتوم های بوشهری نیروی هوایی آنهم بدون داشتن موشک ضدکشتی و تنها با موشک ضدتانک ماوریک نابود شده و تنها یک فروند توسط ناوچه پیکان غرق شده است) چین نیز با علم به درک اهمیت این موضوع هوا دریایی گسترده ای برای خود ایجاد کرد که از پایگاه های ساحلی پرواز می کردند ولی زمانی که چین طرح توسعه نیروی دریایی خود را شروع کرد و از نیروی دریایی ساحلی به نیروی دریایی اقیانوسی (نیروی دریایی آبی) تبدیل شود و همچنین نیاز به پوشش هوایی جزایر مورد مناقشه نیاز به ناو هواپیما بر داشت.

چین ابتدا ناو لیائونینگ با 67500 تن وزن از کلاس دریاسالار کوزنتسف (Kuznetsov) که تنها 70 درصد آن قبل از فروپاشی شوروی در اوکراین تکمیل شده بود در سال 1998 میلادی تحت عنوان هتل شناور خریداری و تحت بازسازی طولانی مدت قرار داد و سرانجام در سال 2012 وارد خدمت شد .

چیزی که چین خریداری کرده بود صرفا بدنه ناو بود و تمامی تسلیحات و سامانه­های نظامی آن توسط خود چین ساخته و روی آن نصب شد .

این ناو توان حمل 26 هواپیما ، 18 بالگرد ضدسطحی و زیردریایی و 4 بالگرد آواکس (KA-31) دارد . تاکنون تصاویری هواپیمای ناو نشین J-15 روی این ناو عملیاتی دیده شده است ولی امکان دارد از گونه­های دیگر ناو نشین نیزاستفاده شود . بالگردهای Z-8/9 و Ka-27 در نقش گشت سطحی و زیرسطحی در این ناو موجود است.

این ناو برای دفاع از خود دارای 3 سامانه پدافندی ضدموشک FL-3000N با 18 موشک پدافندی ، 3 سامانه دفاع نزدیک تایپ 1130 دارای توپ 30 م م (مشابه فلانکس) ، 2 راکت انداز ضدزیردریای 240 م م و 4 لانچر پخش شراره و پوشاله برای گمراه گردن موشک ها بهره می برد.

چین همچنین برنامه ای برای ساخت 3 ناو هواپیمابر دیگر دارد که یکی از آنان به نام ناو تایپ 001 در 26 آپریل 2017 به آب انداخته شده و قرار هست در سال 2020 وارد خدمت شود و برخی مشخصات آن شامل ورزن 50 هزارتن که در حالت بارگیری کامل (با همه تجهیزات) به 70 هزارتن نیز می رسد ، طول 315 متر و دارای توربین بخاطر متعارف با 4 شفت که ناو به سرعت 31 گره دریایی معادل 57 کیلومتر بر ساعت می رساند و توان حمل 48 بالگرد و هواپیما دارد.

 مسلما در کنار عملیاتی شدن ناو این ناو و 2 ناو دیگر هوادریا ملزم به افزایش تعداد هواگردها ناونشین خود می باشد و در آینده شاهد افزایش هواپیماهای ناو نشین چینی خواهیم بود.

فرودگاه های زمینی هوادریای چین

چین نیروی دریایی خود را به 3 منطقه تقسیم کرده است و ما طبق هر منطقه پایگاه های موجود آن را معرفی می کنیم و قبل از باید گفت مفهوم لشکر هوایی که در ادامه مقاله مدام تکرار شده است از طبق استاندارد نیروی هوایی چین (نگارنده استاندارد خاصی برای نیروی دریایی پیدا نکرده و فرض را بر همسان بودن استاندارد می گذارد) به این شرح است :

هر لشکر هوایی شامل 17 هزار پرسنل ، 3 هنگ هوایی و 70 الی 124 هواگرد است.

هر هرهنگ شامل 24 الی 40 هواگرد که از 3 اسکادران حدود 12 فروندی تشکیل شده است.

منطقه دریایی شمال (دریایی زرد)

پایگاه دالیان

دالیان نام شهری در شمال شرقی چین که از سمت شرق و جنوب شرقی با شبهه جزیه کره هم مرز هست. هنگ ششم دریایی از لشکر دوم شامل هواپیماهای گشت دریایی Y-8JB ، Y-9JB و هواپیمای ترابری Y-8C و هنگ MPA شامل هواپیمای های گشت دریایی Y-8Q می باشد.

پایگاه جیائوژو

جیائوژو نام شهری در استان شاندونگ در شرق چین ، این استان 92 میلیون نفر جمعیت دارد و حاشیه دریای زرد قرار دارد.

این پایگاه مقر هنگ 15 ام هوایی از لشکر پنجم دارای هواپیماهای J-8FH ، J-8FR و هواپیمای آموزشی JL-9

Laiyang (لیائین)

شهر لیائین  یک شهرستان در مجاورت چینگدائو، واقع در وسط شبه جزیره شاندونگ، در استان شاندونگ در شرق چین است.

این پایگاه مقر هنگ 4 ام هوایی از لشکر دوم شامل هواپیماهای Y-8J ، Y-8X و KJ-200 می باشد. لازم به ذکر است این پایگاه مقداری از دریا فاصله دارد و تنها نقطه اتصال آن به دریایی روخانه ای می باشد که به خلیج قبل از دریای زرد می ریزد .

چینگدائو

چینگدائو یک شهر بزرگ در شرق استان شاندونگ در ساحل دریای زرد چین است ، بندر این شهر یکی از بنادر اصلی چین است که آسیا را به اروپا متصل می کند.

در این پایگاه هنگ پنجم هوایی از لشکر دوم مستقر هست که کاربر بالگردها چینی Z-8JH ، Z-9C و Z-9D می باشد.

شهر چیندائو پایگاه دیگری نیز دارد و آن تواندو نام دارد و مقر هواپیماهای دوزیست SH-5 از همان هنگ و لشکر دوم هست.

فرودگاه چینوواندائو شانگهیگوان

این فرودگاه یک پایگاه نظامی در چینوواندائو استان هبی چین است که از سال 1985 تا سال 2016 بصورت یک فرودگاه غیرنظامی فعالیت کرده و در 31 مارس 2016 فرودگاه جدیدی افتتاح شد و تمامی پروازهای غیرنظامی به فرودگاه جدید منتقل شد.

این فرودگاه دارای یک باند فرود به طول 2500 متر است که برای فرود هواپیماهای متوسطی همچون بوئینگ 737 و یا ایرباس 320 مناسب است.

تا قبل از سال 2009 جنگنده های کیو 5 جنگنده سازمانی این پایگاه بوده است ولی اکنون در این پایگاه JH-7A هنگ 13 ام هوایی از لشکر 5 ام خدمت می کنند.

فرودگاه یانتی لاهیان

فرودگاه یانتی لاهیان یک فرودگاه نظامی است در شهر یانتی در استان شاندونگ  چین قرار دارد. این فرودگاه قبلا نیز به عنوان فرودگاه شهری یانتی فعالیت داشت، در تاریخ 28 می 2015 فرودگاه بین المللی یانتای پنگلی در پروازهای تجاری جایگزین این پایگاه شده است . این پایگاه حدود 15 کیلومتر (9.3 مایل) از شهر فاصله دارد و مساحتی بیش از 45.79 هکتار (185.300 متر مربع) دارد.

فرودگاه لاشیان در اصل یک فرودگاه نظامی بود متعلق به هوادریای نیروی دریایی ارتش آزادیبخش بود. در ژوئن 1984، دولت چین و کمیسیون نظامی مرکزی موافقت کردند تا فرودگاه را به روی پروازهای غیرنظامی باز کنند و در اکتبر 1984 با پرواز به پکن و شانگهای آغاز شد. طی 31 سال فعالیت تجاری فرودگاه ، ترافیک هوایی به طور قابل توجهی افزایش یافت و فرودگاه بین شهر یانتی و بیش از 70 شهر چینی و همچنین چندین مقصد بین المللی از جمله سئول و بوسان در کره جنوبی پرواز می کرد. همانطور که امکانات موجود نمیتوانست با تقاضای روزافزون شهر روبرو شود، دولت یانتا، در سپتامبر 2011، فرودگاه بین المللی پنگله را آغاز کرد. در سال 2014، آخرین سال کامل فعالیت آن به عنوان یک فرودگاه شهری ، لایحان بیش از چهار میلیون مسافر در سال را پذیرا بود.

این فرودگاه میزبان JH-7A هنگ 14 ام هوایی از لشکر 5 ام هست.

منطقه دریایی شرق (دریایی چین شرقی)

فرودگاه چانگ ژو بنیو

فرودگاه بین المللی چانگ ژو بنیو در شهر چانگ ژو در استان جیانگ سو در ساحل دریایی چین شرقی قرار دارد. این فرودگاه دارای باند بتی با طول 2800 متر است. در این فرودگاه 9 ایرلاین تجاری مختلف پرواز دارند.

در این پایگاه هواپیماهای بمب افکن H-6G و نسخه سوخت رسان آن H-6DU از هنگ 17 ام هوایی لشکر 6 ام نگهداری می شوند.

پایگاه فیدونگ (Feidong)

نام شهری در استان آنهویی چین که در فرودگاه آن سوخو 30 ام کا 2 از هنگ 10 ام هوایی لشکر 4 ام خدمت می کنند.

فرودگاه تایژو لوکیائو

فرودگاهی نظامی و مسافربری در شهر تایژو استان ژجیانگ چین قرار دارد. این فرودگاه در ژانویه 1954 شروع و در ژوئیه 1955 برای نیروی دریایی چین افتتاح شد و در سال 1987 از یک فرودگاه صرفاً نظامی به فرودگاه 2 منظوره تغییر کاربری داد. این فرودگاه دارای باند 2500 متری و عرض 60 متر است و می تواند در سال 600 هزار مسافر را پذیرش کند.

در این فرودگاه هواپیمای بدون سرنشین از هنگی نامشخص در خدمت است . علاوه بر این حدود 6 الی 12 فروند سوخو 30 ام کا 2 از هنگ 10 ام لشکر 4 ام بعلاوه هواپیماهای J-10AH/SH از هنگ 12 ام در این پایگاه حضور دارند که در سال 2010 جایگزین جنگنده های قدیمی J-7EH شده اند. این پایگاه دارای شلترهای مستحکم و نسل جدید برای پذیرایی از جنگندهای نیروی دریایی هست و در جریان تبدیل این پایگاه به پایگاهی مدرن بطور موقت جنگنده های J-10 و سوخو 30 ها به پایگاه فیدونگ اعزام شده اند.

فرودگاه بین المللی نینگبو لیش

این فرودگاه ، فرودگاه اصلی نینگبو، یک شهر بزرگ در منطقه دلتای رودخانه یانگ تسه و دومین شهر بزرگ استان ژجیانگ چین است.

در این فرودگاه 2 هنگ خدمت می کنند ، هنگ 11 ام هوایی از لشکر 4 ام دارای بالگردها Mi-8 ، Ka-27PS ، Ka-28 ، Ka-31 ، Z-9D و در هنگ 16 ام هوایی از لشکر 6 ام ، جنگنده تهاجی JH-7 در خدمت دارد.

پایگاه هوایی شانگهای دچانگ

این پایگاه در شهر شانگهای که با جمعیت ۲۴ میلیون نفری پرجمعیت‌ترین شهر دنیا به حساب می‌آید. این شهر یک مرکز اقتصادی جهانی است و بندر آن پرترددترین بندر کانتینر دنیا به حساب می‌آید.

شانگهای شهر غول آسا و لبریز از جمعیت. رابط میان چین و دنیای خارج. شهری که حزب کنونی چین در آن پایه‌گذاری شد. به شهر جنگل آسمانخراشها معروف است. شهر روشنفکری و کارگری با ۲۵ دانشگاه و مؤسسه دانشگاهی. این شهر در کرانه چپ رودخانه هوانگ پو در جنوب یانگ‌تسه قرار دارد با فاصله اندکی از اقیانوس آرام و نامش به چینی بر فراز دریا معنی دارد.

کارخانه شماره 5703 نیز در شهر مستقر است.

فرودگاه اصلی شانگهای در منطقه پودونگ واقع است که با یک مونوریل خارج شهری به شهر شانگهای وصل می‌شود.

هنگ دوم هوایی از لشکر یکم با هواپیماهای گشت دریایی KQ-200/Y-8Q (GX6) در این پایگاه مستقر است.

Yiwu (ZSYW) (فرودگاه یوو)

فرودگاه یوو در شهر جین هوآ در استان ژجیانگ مستقر هست و کاربری دوگانه نظامی ، مسافری دارد .

این فرودگاه ابتدا به منظور آموزش پرسنل هوادریا نیروی دریایی چین احداث شده بود ولی در طی تصویب دولت ملی در سال 1988 تبدیل به فرودگاه با کاربری دوگانه شد و در 1 آوریل 1991 آماده پذیرایی از پروازهای غیرنظامی شد.

این فرودگاه باندی با طول 2500 متر و عرض 45 متر دارد. در سال 2015 در این فرودگاه طول باند را 500 افزایش داده اند و باند جدید در 13 نوامبر 2017 افتتاح شد.

در این فرودگاه جنگنده های JH-7 متعلق به هنگ 18 لشکر 6 ام خدمت می کنند . در سال 2003 در این هنگ هواپیماهای J-6 در خدمت داشت که با JH-7 جایگزین شد.

منطقه دریایی جنوب چین (دریایی چین جنوبی)

پایگاه هوایی گوپینگ مینگسو

نام پایگاهی درشهر گوانگژو است . این همان شهریست که بازی های آسیایی  2010 در آن برگزار شده است.

در فرودگاه این شهر H-6J و نمونه سوخت رسان آن H-6DU در هنگ 23 ام از لشکر 8 ام و هواپیمای H-6J در هنگ 5 ام حضور دارند.

پایگاه هوایی جیالایی (Jialaishi-airbase)

در شهر لینگاو در منطقه شمال جزیره چینی هاینان واقع شده است.این جزیره از شما با خاک اصلی چین و از غرب و جنوب با ویتنام و از شرق با دریایی چین جنوبی همسایه است.

در این پایگاه هنگ 22 ام هوایی از لشکر 8 ام با هواپیماهای J-11BH/BSH و هنگ 24 ام مستقل هوایی باز هم با هواپیماهای J-11BH/BSH و یک هنگ کاربر پهباد BZK-005 مستقر است.

پایگاه هوایی (foluo-northeast) لدونگ

لدونگ نام یک منطقه مستقل در استان هینان چین است. این منطقه یکی از شش منطقه خودمختار هینان است. این در این جزیره پایگاه جیالایی نیز قرار دارد.

در این پایگاه JH-7A و JJ-7A از هنگ 27 ام هوایی لشکر 9 ام در حال خدمت است.

پایگاه لینگشویی

این پایگاه در جنوب شرق جزیره هانیان قرار دارد . در این پایگاه 3 هنگ پروازی وجود دارد که شامل هنگی با نامی نامعلوم کاربری پهپادهای EA-03 و BZK-005 ، هنگ آواکس KJ-500H از لشکر 3 ام ، هنگ MPA با هواپیمای گشت دریایی KQ-200/Y-8Q مستقر هست.

میجی جیائو

یک جزیره مرجانی در شرق جزایر اسپاتتی در دریایی چین جنوبی و در 250 کیلومتری غرب جزیره پالوان فیلیپین واقع شده است . چین در سال 2010 یک جزیره مصنوعی در این منطقه ایجاد کرد که شامل یک باند فرود حدود 2700 متری و فرودگاه مرتبط می باشد . تاکنون هواپیمایی سازمانی برای این پایگاه درنظر گرفته نشده است که احتمالاً از پایگاه های دیگر به طور دوره ای به این پایگاه منتقل می شوند.

پایگاه یاسین شهر سانیا

شهر سانیا جنویی ترین شهر در جزیره هینان است و یکی از چهار شهر برتر استان هینان در جنوب شرقی چین است.

در این پایگاه هنگ 26 ام هوایی از لشکر 9 ام مستقر هست که هواپیمای Y-7G و بالگردهای Z-8 ، Z-8J/S و Z-9C/D مستقر هست.

پایگاهی با نامی نامعلوم

هنگی ناشناخته از لشکر 9 ام کاربر هواپیماهای KQ-200/Y-8Q (GX6) ، KJ-500H (GX10) و Y-9JB (GX8)

یونگسو دائو

جزیره مصنوعی چینی که بر روی سخره ها در غرب جزایر اسپاتتی در دریایی جنوبی چین ساخته شده است . چین این منطقه را بعنوان بخشی از سانشا از استان هانیان می داند و آن را اشغال کرده است ولی تایوان ، فلیپین و ویتنام روی این منطقه ادعای حاکمیت دارند. در سال 2014 چین اقداماتی برای ساخت باند فرود 3300 متری ، بندرگاه و یک پادگان نظامی در این جزیره شروع کرده است و از سال 2016 فرودگاه این جزیره آماده پذیرای از هواپیماهای جنگنده و گشت دریایی است ولی تاکنون جنگنده ای بصورت سازمانی در آن مستقر نشده است.

پایگاه جزیره یونگینگ (وودی)

این فرودگاه بعنوان فرودگاه دوگانه نظامی و مسافری فعالیت می کند و یونگینگ (وودی) بزرگترین جزیره مجموع الجزایر پارسل در دریایی جنوبی چین هست و از جزایر مورد مناقشه با ویتنام و فیلیپین است.

چین در سال 1990 فرودگاهی در این جزیره ساخت و در سال 2012 دست به توسعه فرودگاه و باند فرود زد و این تغییرات در سال 2014 به پایان رسید.

در سال 2017 تمرین های نظامی فرود هواپیماهای جنگی در این فرودگاه از شبکه تلویزیونی CCTV پخش شد.

این فرودگاه دارای باند 2700 متری و توانای پذیرش تمام جنگنده های نسل چهارمی مانند سوخو 30 ام کا 2 دارد . در این فرودگاه چهار انبار ، یک ایستگاه ناوبری رادر و چهار مخزن (انبار) بزرگ سوخت موجود است. این پایگاه بعنوان پایگاه خط مقدم توانایی پشتیبانی از هواپیماهای جنگی چین در ماموریت های رزمی دارد.

در این پایگاه هنگ 25 ام هوایی از لشکر 9 ام دارای هواپیماهای J-11BH/BSH است و همچنین پهپادهای BZK-007 نیز در این پایگاه حضور دارند.

جزیره شوبی

در 26 کیلومتری جنوب غربی جزیره تیتو اشغال شده توسط فیلیپین قرار دارد. در فرودگاه این جزیره بطور سازمانی هواپیمایی مستقر نمی باشد ولی توانایی پذیرش هواپیماهای جنگی و حتی هواپیماهای بزرگ ترابری دارد.

فرودگاه های آموزشی (خارج از حوزه 3 منطقه دریایی چین)

فرودگاه وانگکان شهر چنگزی

وانگکان در شهر چنگزی استان شانشی در شمال شرق چین قرار دارد و یک استان در از دریا فاصله دارد.

در این فرودگاه بخشی از دانشگاه هوانوردی نیروی دریایی قرار دارد و از هواپیماهای JL-8 برای آموزش استفاده می کند. در بخشی دیگر این فرودگاه هواپیماهای Y-7 ، HYJ-7 و Y-8 در هنگی دیگر در خدمت اند.

هوانگیدون

تعدادی از هواپیمایی آموزشی JL-9A از هنگ سوم هوایی دانشگاه هوانوردی نیروی دریایی در این پایگاه قرار دارد و در گوشه ای دیگر از پایگاه هنگی ناشناخه با هواپیمای J-15 ، Z-9D ، Z-18 ، Z-18F و Z-18YJ مستقر هست .

هولودائو

نام شهری در استان جنوب غربی لیائونینگ، جمهوری خلق چین است . در فرودگاه این شهر بخشی از آموزش های مقدماتی خلبانی با هواپیمای CJ-6A از هنگ یکم هوایی توسط دانشگاه هوانوردی انجام می گیرد.

جیوان

این شهر در شمال غربی ستان هنان در شمال شرق چین قرار دارد . در این پایگاه هنگ یکم هوایی با هواپیماهای آموزشی JL-8 از دانشگاه هوانرودی نیروی دریایی قرار دارد .

پایگاه هوایی لیانگ شانگ ژن

این پایگاه شهر فانگشان استان پکن قرار دارد و در آن هواپیمای Y-7-100 ، Y-7G ، Y-8CH ، CRJ200ER و CRJ700 از هنگ دوم مستقل مستقر است.

فرودگاه چینوواندائو شانگهیگوان

در قسمت منطقه دریایی شمال به آن اشاره شد . در این پایگاه علاوه بر هواپیماهای گفته شده هواپیمایی JL-9H از هنگ دوم هوایی دانشگاه هوانوردی نیروی دریایی نیز مستقر هست.

پایگاه سوئیزانگ

این پایگاه در شهرستان سوئیزانگ در جنوب غربی لیائونینگ در سوحل دریایی بوهی قرار دارد. در این پایگاه هنگ سوم دانشگاه هوانرودی نیروی دریایی با هواپیماهای JH-7 و JL-10H به آموزش خلبان جوان مشغول است.

پایگاه زینگچن

نامی شهری در جنوب فربی استان لیائونینگ در خلیج لیادوون یعنی ساحل دریایی بوهی است. هنگ 4 ام هوایی دانشگاه هوانوردی مجهز به هواپیماهای آموزش مقدماتی Y-5 و همچنین دو هنگ بالگرد دیگر یکی با بالگرد Z-9C و دیگر Z-8CJ ، Z-9C و Z-18 در این پایگاه مستقر است.

فرودگاه زینگتای دالیان

مقر هنگ 5 ام هوایی دانشگاه هوانوردی مجهز به هواپیماهای Y-7

آینده هوادریا چین

برنامه های آینده هوادریا معلوم نیست. با این حال، مشخص است که با توجه بیشتر به نیروی دریایی در ساختار ارتش چین توجه بیشتری نیز به هوادیا می شود و هواپیمای جدیدتر و بودجه  بسیار بیشتری دریافت خواهد کرد؛ زیرا نقش مهمی در قدرت نیروی دریایی دارد.

 هلیکوپتر ترابری Z-15 (هلیکوپتر ایرباس h175 که در داخل چین مونتاژ می شود) تا سال 2015 می تواند به عنوان یک هلیکوپتر گشتی چند منظوره متوسطه استفاده می شود. همچنین Z-9C بطور کامل جایگزین Ka-28 Helix می شود.

در اوایل سال 2006، یک مقاله در مورد چین و روسیه مبنی بر خرید 40 فروند هلیکوپتر Ka-29، 20 فروند هلیکوپتر Ka-31 AEW (نسخه آواکس یعنی مجهز به رادر زیر بدنه) و 20 فروند هواپیمای دوزیست Be-200 داده شد. اگر خرید انجام شده باشد، این یک گام بزرگ برای PLANAF از لحاظ توانایی است.

Ka-29  ممکن است اولین هلیکوپتر ترابری اختصاصی برای تفنگداران دریایی دریایی باشد؛ رادار قدرتمند Ka-31 می تواند در دستیابی به اهداف بیش از حد افق و هشدار اولیه برای کشتی های سطحی چینی خدمت کند (در نبود هواپیمای آواکس ناو نشین این نقش در نیروهای دریایی کشورهای صاحب نام مانند روسیه ، انگلستان به بالگرد واگذار شده است) و  هواپیمای دوزیست Be-200 جایگزین SH -5 در نقش گشت دریایی و ضدزیریایی بشود.

ممکن است در آینده جنگنده پنهانکار شنیانگ J-31 در نقشی مشابه F-35C یعنی بعنوان جنگنده پنهان کار ناو نشین بکارگیری شود.

خبرهایی هم از توسعه هواپیمایی ناو نشین j-10ah/sh نسخه­های تک سرنشین و دو سرنشین منتشر شده است و طبق آمار24 فروند از آن جهت استفاده روی ناو هواپیمابر تحویل هوادریا شده و عملیاتی است.
در تاریخ 4 ژوئن 2009، UPI  از منابع اروپای شرقی گزارش داد که آماده ساختن یک هواپیمای بدون سرنشین در کارخانه گشتی سازی جزیره چنگینگ است. چین همچنین شروع به ساختن مجتمع تست و آموزش نیروی دریایی خود (NITKA) در نزدیکی Xingcheng کرده است.

مقالات مشابه

 معرفی دیگر ارتش های جهان 

پی نویس :

1-منظور از مفید ترجمه تحت الفظی کلمه utility به معنای یک هواپیما مفید یک هواپیمای سبک عمومی یا هلیکوپتر است که معمولا برای حمل و نقل نیرو، حمل و نقل بار و یا سایر وسایل مورد استفاده قرار می گیرد ولی این توانایی دارد برای سایر وظایف نیز استفاده می شود مثلا بعنوان هواپیمای گشت دریایی بصری (بدون تجیهزات) مورد استفاده قرار گیرد.

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%DB%8C%D8%B1%D9%88%DB%8C_%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C_%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%B4_%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C%E2%80%8C%D8%A8%D8%AE%D8%B4_%D8%AE%D9%84%D9%82_%DA%86%DB%8C%D9%86

https://en.wikipedia.org/wiki/People%27s_Liberation_Army_Navy

https://baike.baidu.com/item/%E4%B8%AD%E5%9B%BD%E4%BA%BA%E6%B0%91%E8%A7%A3%E6%94%BE%E5%86%9B%E6%B5%B7%E5%86%9B%E8%88%AA%E7%A9%BA%E5%85%B5/117843?fromtitle=%E4%B8%AD%E5%9B%BD%E6%B5%B7%E5%86%9B%E8%88%AA%E7%A9%BA%E5%85%B5&fromid=8573718

https://en.wikipedia.org/wiki/People%27s_Liberation_Army_Naval_Air_Force

جنگنده جی11/جی15

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D8%A7%D9%88_%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%A8%D8%B1_%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%BE_%DB%B0%DB%B0%DB%B1%D8%A7%DB%8C

https://en.wikipedia.org/wiki/Shenyang_J-11

جنگنده چند منظوره جی 10 (J-10)

http://www.ausairpower.net/APA-PLAN-CV.html

https://rooziato.com/139543572/%D9%86%D8%A7%D9%88-%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%A8%D8%B1-%DA%86%DB%8C%D9%86/

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D8%A7%D9%88_%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%A8%D8%B1_%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%BE_%DB%B0%DB%B0%DB%B1%D8%A7%DB%8C

https://www.scramble.nl/orbats/china/navy

لینک منبع

درباره ی amir-moazeni1

همچنین ببینید

هواپیمای اموزشی رزمی ب250 کلادیوس ساخت امارات

هم اکنون در بازار جهانی خرید هواپیماهای توربوپراپ آموزشی و یا هواپیماهای مسلح توربوپراپ بسیار …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *